ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν πάντα κλειστός άνθρωπος. Δεν ανοιγόμουν εύκολα, δε μοιραζόμουν συναισθήματα, χρειαζόμουν καιρό για να εμπιστευτώ κάποιον. Μέχρι που κάποιος με πλήγωσε. Πήγα παρακάτω, στο τέλος ξαναπληγώθηκα. Έγινε κι άλλες φορές αυτό. Παρατηρώντας τον εαυτό μου τώρα, βλέπω ότι κάθε φορά που έτρωγα τα μούτρα μου κατέληγα την επόμενη φορά να είμαι πολύ πιο ανοιχτή και δοτική. Με άλλα λόγια όσο περισσότερο πληγώνομαι τόσο πιο ρομαντική είμαι μετά και πρόθυμη να ζήσω κάτι καινούριο. Μου φαίνεται περίεργο, νόμιζα ότι συμβαίνει το αντίθετο. Ελπίζω να είναι θετική αλλαγή και όχι να απομυθοποιώ σιγά σιγά τις σχέσεις και να τις προσεγγίζω επιφανειακά ώστε να μη με νοιάζει η κατάληξη. Όποιος έχει ζήσει κάτι παρόμοιο θα με ενδιέφερε να το μοιραστεί μήπως καταλάβω γιατί συμβαίνει.