7.2.2014 | 01:29
και
εκει που εισαι τα παντα του.χανεστε.αλλου αυτος, αλλου εσυ.που και που πατε να το σωσετε.μια κατασταση τετοιου ειδους ομως δεν σωζεται.οταν το θες εσυ δεν το θελει αυτος.και οταν το θελει αυτος δεν το θες εσυ.ο πονος μεγαλωνει.οι αναμνησεις οσο πανε γινονται και ποιο μακρινες απο το παρον σου.συμβιβαζεσαι με την πραγματικοτητα.η οποια δεν τον συμπεριλαμβανει.ομως δεν εχεις επιλογη.την ζεις.περιμενοντας ενα θαυμα.κατι να γινει.κατι να κανει.μια κινηση.ενα τηλεφωνημα.και μεσα στην αναμονη σου ξεχνας να ζησεις.να ζησεις για σενα.τα ξεχνας ολα.και καταληγεις εκτος απο πληγωμενη και μονη.γεματη σκεψεις, στεναχωρια και θλιψη που κανεις δεν μπορει να παρει απο πανω σου.αξιζει ομως;εσυ, το αξιζεις;