ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μαζί με κάποιον άλλο, με ησυχία και ηρεμία, με δουλειά, πτυχίο, φίλους, λεφτά. όλα καλά, όλα ευθεία.όμως το βράδυ σε βλέπω στον ύπνο μου και νιώθω πως πάντα κάτι θα μου λείπει. και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι το κενό μου δεν είσαι εσύ - είναι ό έρωτας μου, το δικό μου συναίσθημα. και μετά σκέφτομαι πως αυτό το συναίσθημα με είχε αρρωστήσει. οπότε?γιατί γαμώτι να θέλουμε τόσο αυτό το ανικανοποίητο, το δύσκολο, το απαγορευμένο?δεν μπορώ να είμαι χαρούμενη που είμαι καλα?