ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατα τη διαρκεια του φθινοπωρινου hiatus απο το πανεπιστημιο (βλ. η ολη φαση με το ΕΚΠΑ), επεστρεψα στην πολη μου και περασα καποιους μηνες εκει. Μεσω ενος κοινου φιλου γνωρισα ενα παιδι, ο οποιος επισης σπουδαζει στην Αθηνα, οποτε βρισκοταν στην ιδια κατασταση με εμενα και απο την αρχη μου εδειχνε το ενδιαφερον του. Μαλιστα δεχτηκα να βγω μαζι του μερικες φορες για να γνωριστουμε καλυτερα και περασαμε πολλες ωρες συζητωντας στα κοινωνικα δικτυα και στο κινητο. Εκανε συχνα νυξεις για την μεταξυ μας κατασταση και για το οτι θα ηθελε να προχωρουσαμε μαζι. Παρολα ομως αυτα δε μπορω να τον δω διαφορετικα παρα μονο σαν εναν απλο γνωστο 'η στην καλυτερη περιπτωση φιλο. Δεν εχει σημασια η εμφανιση 'η ο χαρακτηρας, δεν υπαρχει κατι που να με ενοχλει σε τετοιο βαθμο ωστε να τον απορριψω ασυζητητι, αλλα δε μου κανει κλικ και αν δε νιωθω την καρδια μου να παει να σπασει σε καθε του λεξη δε μπορω να προχωρησω. Ισως να ειμαι απολυτη αλλα δε γινεται. Ακομα και σημερα που η κατασταση εχει εξομαλυνθει και επιστρεψαμε στις σπουδες, συνεχιζει να μου μιλα, προτεινει να βρεθουμε και τα σχετικα. Μερικες φορες ενδιδω. Νιωθω ομως οτι αν ανταποκρινομαι θα του δωσω ψευτικες ελπιδες, αν και εχω ξεκαθαρισει τη θεση μου απο την αρχη, δε δειχνει να καταλαβαινει. Αν και απολαμβανω την παρεα του (και το ενδιαφερον του ενιοτε), φαινεται οτι ακομα ελπιζει πως κατι θα γινει και δεν το αντεχω, νιωθω οτι κοροιδευω τοσο τον ιδιο οσο και τον εαυτο μου. Ολοι και ολες κολακευομαστε απο το ενδιαφερον καποιου, δε γινεται ομως να εκμεταλλευομαστε τα συναισθηματα του για την ανορθωση της αυτοπεποιθησης μας. Οποτε, αγαπητη-ε φιλη-ε που καταφερες να διαβασεις μεχρι αυτο το σημειο και αντεξες τη φλυαρια μου: Καλυτερη η απορριψη με κοφτο τροπο 'η η συνεχιση της στενης συναναστροφης μαζι του σε επιπεδο φιλικο, τουλαχιστον απο τη μια μερια;