ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελικά πάντα πίστευα οτι ο χρόνος είναι ο κυρίαρχος σε αυτή την πραγματικότητα. Έτσι και με εμάς. Εκτός τόπου και χρόνου και κατα τα άλλα ιδανικά… κι ιδανικά προσπαθησαμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο αλλά δεν τα καταφέραμε. Γιατί το κενό ήταν μεγάλο. Τεντώσαμε τα χέρια για να έρθουμε πιο κοντά μα τότε η ισορροπία χανοταν και να σου η βουτιά στο κενό! Έπειτα σκαρφάλωμα και πόνος…Τι δύναμη όμως μου έδιναν τα μάτια σου όταν τα κοιτούσα ξανά. Ισως βέβαια πάλι να έβλεπα όνειρο κι όχι εσένα πραγματικά. Όμως οι πτώσεις πολλές και ξανά πάνω, κάτω και πάει λέγοντας. Εσύ τα θυμάσαι σίγουρα καλύτερα απο μένα κι αυτό είναι αρκετο και για τους δύο.