ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον είδα προχθές πάλι. Μετά από έναν χρόνο περίπου. Καθώς τον πλησίαζα, τον κοίταζα από μακριά... Έλαμπε, όπως πάντα. Τα όμορφα μαλλάκια του δεν τα είχε πιασμένα αυτήν την φορά. Τον πλησίασα, του μίλησα. Αυτό το χαμόγελο... Φωτίζει η γη ολόκληρη όταν χαμογελάει. Πόση γοητεία... Δεν μπορώ να κρύψω την συγκίνησή μου. Δεν ξέρω τι είναι, καψούρα; Το απωθημένο τόσων χρόνων; Δεν ξέρω. Πάντως ξέρω πως όποτε τον συναντάω, αισθάνομαι ακριβώς όπως τότε. Πέντε χρόνια πριν. Και περνάει καιρός μέχρι να τον ξεχάσω.Ήταν καθηγητής μου. Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς αν δεν ήταν δεσμευμένος όταν τον γνώρισα και ακόμη. Θα μπορούσα να εξομολογηθώ σε εκείνον πώς νιώθω, και όχι να το γράφω εδώ. Κάναμε παρέα για κάποιο διάστημα. Μάλλον το είχε καταλάβει. Με ρώτησε, αρνήθηκα. Ενώ υπήρξαν ευκαιρίες, δεν παρασύρθηκα ποτέ από το συναίσθημά μου, υπήρχε ένας άλλος άνθρωπος που δεν έφταιγε σε τίποτα. Έσφιξα την καρδιά μου και συνέχισα την ζωή μου. Προσπάθησα να μην τον σκέφτομαι, απέφευγα να τον συναντήσω, δεν του μιλούσα.Αλλά έπρεπε να είμαι εκεί προχθές. Και ξανακύλησα... Όποτε τον βλέπω ξανακυλάω...