14.3.2014 | 03:19
το οξυγονο μου τελειωνει επικινδυνα
μου λειπεις πολυ, μου λειπεις συνεχεια.αυτο που δε ζω κοντα σου με σκοτωνει. οσο μιλαω μαζι σου νιωθω μια προσωρινη ανακουφιση με το που κλεισουμε το σκαιπ - η ιδεα οτι δε μπορω να σ αγγιξω, να σε φιλησω , να σου χαιδεψω τα μαλλια.. με σκοτωνει με τρυπαει και νιωθω τοτε ολη μου τη ζηλια και την ανασφαλεια να με κυκλωνει.ταυτοχρονα θελω να σου χαρισω ολη μου την τρυφεροτητα.θελω να γυρισεις πισω.. δε μ αρεσει να περναει η ζωη μας ετσι ..θελω να σου πω και να σου δειξω ολα αυτα που σου χω φυλαγμενα.και δε θελω να σ αφησω.ποιος αλλος θα γελαει με τα κρυα αστεια μου και ποιος αλλος θα διαβαζει τη σκεψη μου//προσπαθω αληθεια να βρω καποιον.. να μην τρελλαινομαι για σενα για να μπορεσω να σου πω τερμα αλλα δεν υπαρχει ολοι οι αλλοι δεν ειναι για μενα δεν ειμαι γι αυτους..σε ποιον αλλον να βρω εδω τη δικη μας οικειοτητα-χημεια...γυρνα πισω.. μου χεις ζητησει να στο πω..δεν αντεχεται αλλο ετσι.
