ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και χθες το βράδυ, είχα μια επαγγελματική συνάντηση σε ένα λογιστικό γραφείο στην περιοχή του Παλαιού Ψυχικού. Οι εργασίες τελείωσαν κατά τις 10:30, οπότε και αποχώρησα με σκοπό να πάρω το αυτοκίνητό μου και να επιστρέψω στο σπίτι μου στο Π. Φάληρο. Είχα παρκάρει σχετικά κοντά. Έφθασα κι ενώ ετοιμαζόμουν να ξεκλειδώσω για να μπω μέσα, στην ευθεία του πεζοδρομίου που βρισκόμουν και σε απόσταση 10 μέτρων περίπου, βλέπω μια κοπέλα, να στέκεται ακίνητη, με διπλωμένα τα χέρια γύρω από το κορμί της, με το κεφάλι κάτω..σαν άγαλμα. Της φωνάζω: "Με συγχωρείται, είστε καλά; Μήπως χρειάζεστε κάτι;". Η κοπέλα σα να ξύπνησε από λήθαργο, κινείται, με πλησιάζει και μου λέει: "Καλά είμαι, ευχαριστώ. Να, χάθηκα με το ραντεβού μου, δεν ξέρω και καλά την περιοχή και δεν έχω καθόλου χρήματα να επιστρέψω σπίτι μου". Η κοπέλλα ήταν γύρω στα 25-28, εμφανίσιμη και προσεκτικά ντυμένη. Τη ρωτάω: "Που μένετε;" Κυψέλη, μου απαντάει. "Ευχαρίστως να σας πήγαινα, αλλά πηγαίνω ακριβώς αντίθετα στο Παλαιό Φάληρο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορώ να σας πάω μέχρι τον κεντρικό δρόμο, να πάρετε ένα ΤΑΧΙ", "Μα σας είπα δεν έχω καθόλου χρήματα", "Θα σας δώσω εγώ 10 ευρώ για το ΤΑΧΙ, τώρα δεν γίνεται να σας αφήσω εδώ". Η κοπέλα με ευχαρίστησε και δέχτηκε να την κατεβάσω μέχρι τη Λεωφόρο. Η απόσταση με το αυτοκίνητο από το σημείο που είχα παρκάρει μέχρι την Λεωφόρο δεν ήταν περισσότερο από 5-7 λεπτά. Στο χρόνο αυτό μου είπε πως τη λένε Έφη, πως ήταν 23 ετών, φοιτήτρια της Νοσηλευτικής, από Λάρισσα. Όσο να μου πει αυτά φτάσαμε στη Λεωφόρο και σταμάτησα το αυτοκίνητο για να κατέβει, αφού της είχα δώσει και 10 ευρώ. Πριν ανοίξει την πόρτα μου λέει: "Ξέρετε, μου αρέσει να κρατάω συντροφιά σε άντρες που μου προκαλούν ενδιαφέρον". Αιφνιδιάστηκα. Τη ρωτάω: "Και πόσο τη χρεώνεις τη συντροφιά σου;" "Α, δε με νοιάζει, αν περνάω καλά και τίποτα, αλλιώς ότι νομίζει ο συνοδός μου". Κουφάθηκα. "Τι να σου πω, καλή τύχη να έχεις και όπως νομίζεις, αν και πιστεύω πως τον αδικείς τον εαυτό σου". Δεν μου απάντησε τίποτα, βγήκε από το αυτοκίνητο, με ευχαρίστησε και πριν απομακρυνθεί, βγάζει από την τσάντα της ένα στυλό και σ΄ένα κουτάκι από τσίχλες μου γράφει και μου δίνει το τηλέφωνό της. "Αν θέλεις πάρε με, θα θελα να τα πούμε". Το πήρα κι έφυγα. Όσο να φτάσω σπίτι σκεφτόμουν: "Κοίτα ρε πούστη που φτάσαμε. Μια χαρά κοπέλες να την πέφτουν έτσι επαγγελματικά σε έναν άγνωστο κι ότι βγει. Χωρίς να φοβόνται ποιος είναι τί μπορεί να πάθουν. Και άμα την έβλεπες την κοπέλα στο δρόμο, θα έβλεπες ένα όμορφο κορίτσι, σωστά ντυμένο, μια χαρά. Τί γύρευε στις ερημιές του Ψυχικού". Πριν φτάσω σπίτι το έσκισα το χαρτάκι με το τηλέφωνο και το πέταξα. ήθελα να αποφύγω τον πειρασμό του να το έχω. Θες από συμπάθεια, θες από ενδιαφέρον, θες γιατί ήταν όμορφη, μπορεί να έμπαινα σε πειρασμό να τηλεφωνήσω, οπότε το πέταξα και γύρισα στη γυναίκα μου και στο παιδί μου. Είμαι 36, η γυναίκα μου 31, της εξιστόρησα το γεγονός και μείναμε κάγκελο. Μας φάνηκε τόσο παράξενο. Νοιώθουμε πως ζούμε σε άλλη εποχή. Τι να πεις. Εύχομαι η Έφη ή όπως τη λένε να βρει το δρόμο της.Έτσι απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Αυτά