21.3.2014 | 04:00
*
Όχι, δε νιώθω καλύτερα χωρίς αυτόν. Ίσως είναι εγωιστικό, δε θα μπορούσαν τα πράγματα να εξελιχθούν καλά μακροπρόθεσμα οπότε ίσως καλύτερα έτσι, αλλά δεν το ήθελε. Ούτε εγώ το ήθελα. Πίστευα σε αυτόν και μας φανταζόμουν γέρους να καθόμαστε σε παγκάκια στην παραλία και να μου λέει τις ιστορίες του. Θα ήμουν εκεί κάθε φορά που θα απελπιζόταν, ποτέ δε με κούρασε να του δίνω κουράγιο, θα συζητούσα μαζί του τα ίδια ξανά και ξανά όσες φορές χρειαζόταν και στο τέλος θα γελούσαμε μαζί όπως πάντα. Το να προσπαθώ να γεμίζω το κενό με χόμπυ και δουλειά είναι σαν να ανάβω ρεσώ στις 3 το βράδυ για να σταματήσει να είναι νύχτα. Μου λείπει.
