ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
30.3.2014 | 21:13

"Serendipity"

Έκανα ένα πολύ μεγάλο λάθος και έπρεπε να περάσει μισός χρόνος για να το καταλάβω. Το περασμένο καλοκαίρι γνώρισα ένα παιδί. Μεγαλύτερο, ενδιαφέρον, τρυφερό, με χιούμορ, φίλος φίλης. Τα κοινά μας σημεία φάνηκαν από τις πρώτες κουβέντες. Δεν έδωσα σημασία, ήμουν αλλού εκείνη την περίοδο.Βγήκαμε με παρέα, με πλησίασε, μου μιλούσε, ένιωσα ότι του άρεσα (όχι απαραίτητα ερωτικά) γι' αυτό που ήμουν. Πήγαμε παραλία μαζί, ένιωθα όμορφα. Ανάμεσα σε μερικές μπύρες μου είπε ότι του άρεσα κι ότι είχε καιρό να του αρέσει κάποια τόσο πολύ. Κολακεύτηκα αλλά όσο κι αν προσπάθησα, εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να νιώσω κάτι αμοιβαίο γι' αυτόν, απλά τον πήγαινα πάρα πολύ σαν άτομο. (πριν βιαστεί κάποιος να κρίνει, δεν τον θεώρησα για κανέναν λόγο "δεδομένο", έχω μάθει από μικρή δυστυχώς ή ευτυχώς να μην θεωρώ τίποτα ως δεδομένο). Ήμουν υπερβολικά ξένοιαστη εκείνη την περίοδο για να σκέφτομαι σοβαρά. Δεν ήθελα να τον πληγώσω και γι΄αυτό απομακρύνθηκα για μερικές μέρες. Μετά ξαναβγήκαμε για τελευταία φορά και μιλήσαμε για διάφορα πράγματα, για τον έρωτα. Με τρόμαξε λιγάκι τότε όμως, αφού μου μίλησε για πράγματα που εγώ στη ζωή μου δεν είχα σκεφτεί να κάνω ακόμα ή δε μου είχε δοθεί η ευκαιρία. Άλλωστε δεν είχα και τις τρελές εμπειρίες πάνω στο θέμα, κι έτσι μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να με ήθελε για κάτι επιφανειακό, καθαρά σαρκικό. Έτσι, μιας και θα έφευγε και μακριά για δυο βδομάδες, απομακρύνθηκα τελείως.Μετά από μια συζήτηση που είχα με την κοινή μας φίλη όμως κατάλαβα ότι ήθελε κάτι σοβαρό. Και ωριμάζοντας -απότομα θα έλεγα για 7 μήνες- συνειδητοποίησα την παιδιάστικη συμπεριφορά μου. Απομακρύνθηκα τρομαγμένα, σαν παιδί που κρύβεται πίσω από τη φούστα της μητέρας του την πρώτη μέρα στο σχολείο.Δεν ξέρω γιατί τα σκέφτομαι τώρα όλα αυτά, ίσως γιατί απλά έτυχε να τον δω από μακριά πριν από ένα μήνα. Σκέφτηκα ότι αυτό αν το άφηνα θα πήγαινε κάπου ωραία ρε γαμώτο. Ξέρω ότι δεν υπάρχει τρόπος ούτε μάλλον λόγος να γίνει κάτι τώρα, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Δεν ξέρω τι να κάνω. Εδώ ίσως κολλάει το τετριμμένο πια "λάθος timing".
 
 
 
 
Scroll to top icon