16.4.2014 | 12:11
Κανω πως δεν ξερω.
Ξερω καθε ρωγμη, καθε λακουβα και καθε τσακισμα στα πλακακια του πεζοδρομιου σου. Περναω συχνα απο κει, στο δρομο για τη δουλεια και κραταω το κεφαλι μου σκυφτο. Δε σηκωνω τα ματια μου ψηλα. Μην τυχει και δω το παραθυρο σου φωτισμενο και λυγισω.
