23.4.2014 | 00:34
Δεν ξέρω..
.. γιατί κάθε φορά που θα σε δω νιώθω έτσι. Μπορεί να είναι που νιώθω ξανά πόσο πολύ σε αγαπάω ακόμα. Μπορεί να είναι που θυμάμαι το πόσο πολύ με πλήγωσες. Μπορεί να είναι απλά που μαζί σου, ό,τι και να έχει συμβει, νιώθω ασφαλής, και μπορώ να χαλαρώσω και να εκφραστώ ειλικρινά και πραγματικά, όπως δε γίνεται μπροστά σε κανέναν άλλον. Το γεγονός ότι τα ξεσπάσματά μου σε τρομάζουν, σε θυμώνουν ή σε απογοητεύουν, με πονάει όσο τίποτα, γιατί στο κάτω κάτω.. είμαι ο άνθρωπος που ήξερες πάντα. Κάτι πρέπει να γίνει με όλα αυτά, αν εσύ απλά ξενερώνεις, εγώ φορά με τη φορά εξουθενώνομαι όλο και περισσότερο. Μη με ξεχνάς, η ξέχνα με. Διώξε με τελείως, ή φώναξε με να κολλήσω πάνω σου, όπως θέλω, αλλά δεν μπορώ να το διεκδικήσω. Μόνο μη μ'αφήνεις στο ανάμεσα. Το σκοτάδι του με ρουφάει όλο και πιο πολύ, και κάποια μέρα θα χαθώ μέσα του. Κάνε κάτι. Σώσε με!