ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μήπως το να παραδίδεις την ελπίδα καμιά φορά είναι καλύτερο από το να ελπίζεις σε κάτι μάταιο και να απογοητεύεσαι καθημερινά;Πρίν λίγες μέρες ξύπνησα με την πιο έντονη ξενέρα που είχα ποτέ στην ζωή μου και για κάποιο λόγο ένιωσα ανακούφιση.Αφορμή ήταν μια συζήτηση μου με έναν τύπο το προηγούμενο βράδι στο τηλέφωνο.Γνωριζόμαστε καιρό,κάνεμα παρέα,παίχτηκε κάτι μεταξύ μας,του φέρθηκα άψογα όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος σε όλα τα επίπεδα,έκανε μαλακία,τον συγχώρεσα και με γείωσε (με αυτήν την σειρά).Αλλά δεν ήταν αυτό ο λόγος.Ξαφνικά ήρθαν σε flashback όλες οι σχέσεις που έχω ζήσει,ανεξάρτητα από τα δικά μου λάθη ή τα λάθη του άλλου προσώπου,ανεξάρτητα από τις καλές και κακιές στιγμές ένιωσα απλά αηδία.Μια αηδία που παρόλα όσα άσχημα ζούμε γύρω μας όλοι τον τελευταίο καιρό,έχω καιρό να νιώσω,αν έχω ξανανιώσει έτσι ποτέ.Σιχάθηκα.Πάντα μου άρεσαν οι σχέσεις,ο έρωτας,ο ρομαντισμός και όλα αυτά τα γραφικά (για πολλούς).Τώρα νιώθω αδιαφορία.Ένα κενό.Με πολιορκούν κάποιοι,αλλά δεν με νοιάζει.Βαρέθηκα.