ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν πίστευα ότι θα ειχα μια πραγματική φιλία. Μέχρι τα 16 είχα μεν παρέα σταθερή αλλά δεν θεωρούσα κανέναν/καμία απ’ αυτή κολλητό. Να του πω τα πάντα, να μην με κρίνει, να είναι πάντα εκεί για μένα. Ώσπου ένα Σάββατο, 3 Μάρτη, ανταλλάξαμε κινητά με μια κοπέλα που μου ήταν γνωστή και την συμπαθούσα. Χαμογελαστή, ζεστή και καμιά φορά λίγο απόμακρη, οπότε την θαύμαζα (κουκλάρα, σωματάρα εννοείται εε!). Ε, λοιπόν, εκείνο το Σάββατο μιλήσαμε μέχρι το πρωί με μηνύματα. Και σε μια βδομάδα της είχα ανοιχτεί όσο σε δεν έχω ανοιχτεί ποτέ σε κανέναν. Επειδή είναι κοινωνική, γνωρίζει και μιλά με πολλά άτομα για καιρό πίστευα πως ίσως δεν αξίζω πολύ για εκείνη. Ότι είμαι μια γνωριμία σαν όλες τις άλλες που της λένε τα προβλήματά τους και εκείνη ακούει και συμβουλεύει. Αλλά με τον καιρό βεβαιώθηκα πως με έβλεπε κι εκείνη σαν φίλη της. Πως σήμαινα πολλά. Έκτοτε, λίγα χρόνια έχουν περάσει, αλλά έχω πειστεί πως η πραγματική φιλία δεν κοιτά τα χρόνια, όπως πίστευα και θεωρούσα π.χ. ότι δύο άτομα που είναι μαζί απ το δημοτικό είναι και φίλοι. Βλακείες είναι αυτά. Σήμερα αυτή η κοπέλα έχει γενέθλια. Η μέρα που περίμενε εδώ και λίγο καιρό έφτασε. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά τα γράφω εδώ. Ίσως επειδή δεν έχω κάρτα να της στείλω κανένα κατεβατό όπως αυτά που συνηθίζουμε μεταξύ μας, ίσως -και κυρίως- επειδή της έχω πει πολλές φορές πόσα σημαίνει για μένα, που δεν θέλω να γίνομαι κουραστική (ξέρω πως αν το δεις αυτό θα πεις «καλά αν καταλάβω ότι ενώ είμαστε τόσο καιρό φίλες νομίζεις ότι με κουράζεις, τι να πω» όποτε, άσε αυτή τη φάτσα!). Οπότε προτίμησα αυτή τη φορά -έστω και απρόσωπα, άγνωστη μεταξύ αγνώστων- να τα γράψω εδώ. Ίσως και για να πείσω όσο μπορώ ακόμα και τους πιο άπιστους ή απαισιόδοξους σ’ αυτό το θέμα, ότι ΦΙΛΙΑ υπάρχει. Σ’ ευχαριστώ που με αντέχεις. Είμαι απαισιόδοξη, είμαι μίζερη, νευριάζω με το παραμικρό, έχω ιδιοτροπίες αλλά εσύ μ’ αγαπάς, και το ξέρω. Αυτό που φοβάμαι πολύ είναι ότι θα σε απογοητεύσω ρε συ. Πάντα απογοητεύω αυτούς που αγαπώ… Και δεν θέλω να σε πληγώσω. Με γνώρισες σε μια δύσκολη φάση, με είδες στη χαρά μου, στη λύπη μου, στην τρέλα μου (χαχαχα με είδες τρελή και δεν με φοβήθηκες) και δεν έφυγες ίσα ίσα που κι αν σε έδιωχνα, ή δεν ήθελα να σε επιβαρύνω, εσύ επέμενες. Θέλω να είσαι πάντα καλά. Και κάνε μου τη χάρη (γιατί στον εαυτό σου δεν την κάνεις, παλιοζώο) να πιστέψεις ότι αξίζεις πολλά! Ότι είσαι ένας γνήσιος και καλός άνθρωπος. Και να θυμάσαι πως το καλό επιστρέφει… Και τόσο καλό που έχεις κάνει, όχι μόνο σε μένα αλλά και σε άλλους, θα σου έρθει στο δεκαπλάσιο! Είσαι αυθεντική και έχεις χαμογελάρα ρε. Και πάντα έχεις τον τρόπο σου να μου φτιάχνεις το κέφι. Αλλά αυτό που γουστάρω περισσότερο είναι που γελάμε και καταλαβαίνουμε μόνο εμείς το λόγο και οι άλλοι κοιτάνε σκαλωμένοι. Χαίρομαι που σε γνώρισα στην πιο κατάλληλη ηλικία, χαίρομαι που έχουμε γελάσει ΑΑΑΑΑΠΕΙΡΑ, που θα έχουμε να θυμόμαστε στιγμάρες και αν κάποιο αστέρι πέφτει αυτή τη στιγμή, εύχομαι να κρατήσει πολύ ακόμα ρε όλο αυτό! Και αν γίνεται να μη σβήσει ποτέ. Παρά την απόσταση που θα μας χωρίζει από του χρόνου, παρά την όποια απόσταση που θα έχουμε όταν ακολουθήσει η κάθε μια το δρόμο της. Ελπίζω να μην σε απογοητεύσω ρε συ. Ξέρεις τις ανασφάλειες μου και ξέρεις ότι δεν πιστεύω στα «ποτέ» στα «πάντα» και στις μεγάλες κουβέντες αλλά Ο,ΤΙ μα Ο,ΤΙ και να γίνει θα σε έχω στην καρδιά μου!Χρονιά πολλά μάγκα μου, σ’αγαπω!('αντικειμενικα βαριεμαι' να διαβασω αύριο και θα περιμένω το κέρασμα σου το βράδυ, φιλια)