ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το επόμενο πρωί με βρήκε πάλι ριγμένη στον ίδιο παλιομοδίτικο,ελεεινό καναπέ.Νιώθω σαν πληγωμένο ζώο λίγα λεπτά λεπτά πριν ξεψυχήσει.Κάθε αναπνοή μου είναι πιο οδυνηρή από την προηγούμενη.Πασχίζω για μια ακτίδα φωτός και λίγο οξυγόνο.Για ακόμη μια φορά υπέπεσα στα ίδια λάθη.Λάθη που είναι η απόρροια της αφελούς στάσης μου απέναντι στις ερωτικές σχέσεις και την ανολοκλήρωτης,σχεδόν ακρωτηριασμένης σεξουαλικότητας μου.Νιωθω κουρασμένη και ανήμπορη. Τίποτα δεν αλλάζει.Είμαι εγκλωβισμένη σε μια φαύλη πραγματικότητα,σέναν θλιβερό στροβιλισμό γύρω από το τίποτα,σε μια αποτρόπαια φυλακή της οποίας τα τείχη ύψωσα από τότε που δόθηκα σε άντρα για πρώτη φορά. Εγώ φταίω.Πάντα εγώ φταίω.Στέκομαι και κοιτάζω το είδωλο μου στο καθρέφτη.Τόσο τιποτένια και ανάξια.Δάκρυα χαρακώνουν τα μάγουλα μου,η ψυχή μου είναι χιλιομπαλωμένη και άδεια.Ανακατεύεται το στομάχι μου πάνω στην ανεπιτυχή μου προσπάθεια να καταπνίξω τους λυγμούς μου.Αισθήματα ντροπής και απέχθειας με κατακλύζουν,οι τοίχοι λιώνουν,η μια νύχτα διαδέχεται την άλλη και εγώ στέκομαι εκεί,απλή παρατηρήτρια της κυνικής και βάρβαρης καθημερινότητας μου. ‘’Μα πώς γίνεται να μην έχεις σύντροφο εσύ’’…Χμ ξέρω πως να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση…Θα απαντήσω καυστικά με μια γενναία δόση αυτοσαρκασμού,θα γελοιοποιήσω την κατάσταση για να καλύψω την κενότητα και την απόλυτη μοναξιά της ψυχής μου.Έτσι έχω μάθει.Τώρα όλοι γελάνε.Χαίρομαι όταν συμβαίνει αυτό. Δεν θέλω να εκτίθεμαι.Ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου σχεδόν αφηρημένα να επιθυμεί κάποιον να με ‘’διαβάσει’’. Να μου πιάσει ως από μηχανής θεός αποφασιστικά το χέρι και να μου πει μειλίχια ‘’Ξέρω πως δεν είσαι καλά’’.Λύτρωση.Κάθαρση. Και το κενό στέκει μπροστά μου πιο απειλητικό και οχληρό από ποτέ.Με χλευάζει και με εξευτελίζει.Και εγώ νιώθω το μαχαίρι να γυρίζει μέσα μου,υπομένοντας στωικά την δριμεία αίσθηση από το λεπίδι του.