ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ωραία, και εξομολογήσαι.. Και τα βγάζεις από μέσα σου.. Και στιγμιαία νιώθεις ανακούφιση.. Νιώθεις ότι σου χει φύγει ένα βάρος.. Τι καταφέρνεις όμως ? Τίποτα.. 20 χρονών άνθρωπος και να νιώθω ότι βρίσκομαι σε έναν τόπο δίχως μελλον. Σε ένα τόπο που κυριαρχεί η μούχλα, η διπροσωπία, το άγχος, ο φόβος για το αύριο. Οι άνθρωποι είναι τα πιο ευάλωτα όντα της γης, γιατί είναι ευάλωτοι στον ίδιο τον άνθρωπο. Σε αυτόν που θα του τη φέρει πισώπλατα. Σε αυτόν που κοιτάει το προσωπικό του συμφέρον και μόνο. Έχουμε πάψει να είμαστε ανθρωπιστές. Αγαπάμε συμφεροντολογικά, παλεύουμε συμφεροντολογικά. Περπατάω στο δρόμο και βλέπω ανθρώπους μόνο φοβισμένους. Ή αδιάφορους.. Και όσοι θέλουν να αντιδράσουν για έναν κόσμο καλύτερο, αποφασίζουν να το κάνουν εξτριμιστικά. Φοβάμαι, ναι.. Ακόμα και αν έχω ζωή στρωμένη. Έχω το πανεπιστήμιο μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, την κοπέλα μου, τα έχω όλα. Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι πως και να βγάλω το πανεπιστήμιο μου, θα είμαι άνεργος. Δε θα μπορώ να κάνω όνειρα για το μέλλον, για μια δουλειά, μια οικογένεια. Φοβάμαι πως οι γονέις μου, μένοντας άνεργοι και αυτοί, θα "τρέχουν" διάσπαρτοι μήπως και σώσουν το σπίτι τους, στο οποίο υπάρχει η οικογένεια τους. Και έτσι τη χάνουν και αυτή, δε μπορούν να είναι εκεί.. Φοβάμαι το ότι θα μείνω μόνος, επειδή οι φίλοι μου φεύγουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον.. αλλά εγώ δε μπορώ να τους ακολουθήσω.. Δε θέλω όμως να φοβάμαι !! Δε με ρωτήσανε καν αν θέλω να μπω σε αυτό το τρυπάκι ! Δεν ήταν δική μου επιλογή !! Γιατί να υποστώ εγώ τις συνέπειες επιλογών και πράξεων 100 ή 200 ή 300 ή 1000 άλλων ανθρώπων, που εκμεταλλευόμενοι την εξουσία αυτών και την αδυναμία των "υποδιέστερων" , κατέστρεψαν το ΔΙΚΟ μου μέλλον ?? Και τι κάνω ?? Τι μπορώ να κάνω βασικά ??? Τίποτα απολύτως ! Γιατί μπροστά σε όλους αυτούς, είμαι αδύναμος ! Είμαι αδιάφορος. Δεν ενδιαφέρει κανέναν η άποψη μου. Δεν ενδιαφέρει κανέναν ο φόβος του μέλλοντος. Γιατί το μέλλον είμαστε εμείς. Οι νέοι. Που σαν νέοι θα πρεπε να μαστε "ξέγνοιαστοι", χαλαροί.. Όμως δε μπορούμε να έιμαστε. Γιατί και μεις, αντί να ζούμε, επιβιώνουμε.Όμως έτσι είναι.. Έτσι το αποδεχτήκαμε όλοι μας.. Θα ξυπνήσουμε το πρωί συνεχίζοντας τη καθημερινότητα μας.. Και αυτό γιατί δεν έχουμε λύση στο πρόβλημα. Γιατί υπάρχει φύμωτρο στο στόμα μας. Υπάρχει θόλος στο μυαλό μας. Και φυσικά, πλειοψηφικά, υπάρχει βόλεμα στον κώλο μας.Κλείνοντας, όντως ένιωσα καλύτερα που τα είπα. Όντως μου φυγε ένα βάρος. Όμως δεν ξέρω το αντίκρισμα όλων αυτών. Δεν ξέρω καν, αν υπάρχουν άνθρωποι ακόμα σε αυτόν τον τόπο που εκτιμούν τους ανθρώπους. Που αγαπούν το είδος τους. Που θέλουν έναν κόσμο γαλήνιο, ειρηνικό. Που βοηθούν χωρίς αντάλλαγμα. Που υπάρχουν για να υπάρξουν και οι άλλοι.. Γιατί μόνος του, δεν επιβιβίωσε κανείς.