ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

από εμένα ζητώ συγνώμη που άφησα όλους αυτούς τους μήνες να χαθούν έτσι.δεν ήσουν ποτέ δικός μου,και ούτε θα γινόσουν για έναν και μόνο λόγο.δεν είσαι έτοιμος ακόμα να δεχτείς την αγάπη.πιο πολύ φοβάσαι παρά ζεις.έβρισκες πάντα δικαιολογίες για να υπεκφεύγεις των καταστάσεων,δεν τήρησες τις υποσχέσεις που έδωσες στον εαυτό σου όχι σε εμένα. και με έκανες λυπημένη...ω ναι...πολύ λυπημένη. δεν με στήριξες στην αρρώστια μου,δεν άκουσες τον πόνο μου,δεν με άφησες να μοιραστώ μαζί σου τους φόβους μου.οι πόρτες σου ήταν πάντα κλειστές. και μπορώ να καταλάβω γιατί ήταν. βλέπεις σε έμαθα περισσότερο από όσο φαντάζεσαι. δεν με νοιάζει γιατί δεν με αγάπησες όπως εγώ,δεν με νοιάζει πια γιατί δεν προσπάθησες,δεν με νοιάζει που με πούλησες ένα μεσημέρι μέσα από ένα μήνυμα... τόσα μπόρεσες να δώσεις, τόσα μπορούσες να κάνεις τόσα μπορούσες να πεις...με νοιάζει όμως πως ξέρω ότι μου αξίζει κάθε ευτυχία με έναν άνθρωπο που θα είναι εκεί. αυτό. και που θα με κάνει να γελάω!τόσο πολύ που να με πονάει το στομάχι μου...να πιαστούν οι μύες του προσώπου μου.που θα με κάνει να χαθώ για εκείνον.με νοιάζει που ξέρω ότι αξίζω να αγαπηθώ. με νοιάζει που τουλάχιστον έμαθα κάτι καλό για μένα.