ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μέρα με την ημέρα,μαύρες σκέψεις γεμίζουν το μυαλό μου.Είμαι 38,εχω εργασιακό παρελθόν αλλά οχι μέλλον.Στην ουσία ζω απο την σύντροφο μου.Αν δεν ήταν εκείνη,θα ήμουν ίσως άστεγος.Προσπαθώ να προσφέρω στο σπίτι αλλά η διάθεση μου δεν βοηθά πάντα.Αισθάνομαι τελειωμένος.όλο και περισσότερο αναρωτιέμαι αν τα τίναζα,σε ποιον θα έλειπα.Σκέφτομαι τον σκύλο μου σκέφτομαι και εκείνη.Σκέφτομαι και τον πατέρα μου που βρίσκεται έγκλειστος με ψυχικό πρόβλημα.Success story...θέλω να εργαστώ αλλά δεν βρίσκω τίποτα.Ούτε καν απαντήσεις στα βιογραφικά που στέλνω.Θέλω να βγώ απο αυτή την κατάσταση αλλα δεν βρίσκω την πόρτα.Θέλω να αναλογιστώ την πορεία μου, να διαλογιστώ με τον εαυτό μου και να μαζέψω τα κομμάτια μου αλλα απο την άλλη δεν εχω το δικαίωμα γιατι δεν εχω δικά μου χρήματα.Ουτε για βενζίνη ούτε για τίποτα.Ώρες ωρες αισθάνομαι παράσιτο. Ενα οικόσιτο παράσιτο που ζει εις βάρος της αγαπημένης του.Η οποία σηκώνει το βάρος και τις αγωνίες της καθημερινότητας.Η οποία λογικά και ξεσπάει την ένταση και τον φόβο της.Θα ήθελα να της πω μην ανησυχείς,όλα θα φτιάξουν.Αλλα δεν βλέπω φως.δεν βλέπω ελπίδα.Δεν θέλω να της πω ψέμματα.Και κάθε μερα λεω σημερα,τα πράγματα θα είναι καλύτερα. και ψάχνω και απογοητεύομαι.και θελω να εξαφανιστω.να μην είμαι βάρος σε κανέναν.Ποτέ δεν ήμουν βάρος.Πάντα σήκωνα τα βάρη των άλλων.Και τώρα?Το απόλυτο μηδέν.Θα περάσει και το σήμερα...αύριο είναι μια άλλη μέρα.Εστω και λίγο,ελπίζω ακόμα....