ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαζω και ακουω Θηβαιο και απλα αφηνω τα δαχτυλα μου να τρεξουν σε ο,τι εντολη τους δωσει το μυαλο μου.Δεν ξερω ποσο ακομα θα αντεχω μαζι σου.Δεν ξερω καν αν μπορω..Ποναω που σε εκανα δικη μου και δεν σε εχω δικη μου.Ζηλευω που σε αγγιζουν αλλοι. Που αλλοι κλεβουν τις καληνυχτες σου και που μπορουν να ερθουν να σε βρουν.Που δεν χρειαζεται να προγραμματισουν,να κλεισουνε εισητηρια, να σκαρφιστουνε κατι για να μην τους υποψιαστει κανενας. Που δεν χρειαζεται να κανω μια ωρα και μιση για να δω τα ματια σου.Αδειαζω στη σκεψη πως νιωθουμε το ιδιο και δεν μπορουμε να ειμαστε μαζι γιατι παντα θα βρουμε εναν λογο για να φυγουμε πριν η μια ακουμπησει την αλλη.Πως την πατησα ετσι και σε ερωτευτηκα τοσο πολυ;Που πανω στην στιγμη που δεχεσαι πως εισαι ερωτευμενη μαζι μου, πως ειναι η πρωτη φορα που ερωτευεσαι γυναικα που δωθηκες ολοκληρη σε γυναικα και που γυναικα σου γεμιζει το μυαλο, παντα στη στιγμη που πας να πεις "Ναι" στον εαυτο σου, παντα με αφηνεις πριν παρεις την ανασα για να το παραδεχτεις.Μα το καταλβαινω. Καθε φορα που με αφηνεις εστω και λιγο το νιωθω και ειχα πει πως δεν θα το αφησω να γινει αυτο. Πως αληθεια δεν θα το επετρεπα σε μενα αλλο αυτο. Πανω που ειμαι σιγουρη πως δεν θα το επετρεπα και κανω να φυγω, παντα κεινη τη στιγμη με τραβας και με ενα 'αγαπη μου..' με κανεις και γυριζω σαν να μην κινησα ποτε.Μονο πριν φυγω μου λες να μεινω. Και φτου και απ την αρχη..Και δεν με πιστευεις και με διωχνεις. Και με αδειαζεις. Και με αναιρεις. Και οσες φορες και αν το αρνεισαι, εκεινες τις στιγμες παντα με μετανιωνεις. Και σε βολευει να νομιζεις πως σου λεω ψεματα. Πως γεμιζω με ομορφες λεξεις τα συναισθηματα μου για σενα. Πως ο,τι σου εχω πει θα τα πω ευκολα στην επομενη.. και στην επομενη..και στην επομενη. Και πως σιγουρα, ολα αυτα τα εχω πει στην προηγουμενη. Και με αφηνεις και ψαχνεις αλλες αγκαλιες. Εκεινες που σου εδιναν τη σιγουρια που νομιζες πως ειχες. Εκεινες που μπορεις να τις εχεις εξω χωρις να σε κοιταει κανενας. Εκεινες που κανενας δεν θα σε κρινει που τις αγγιξες. Εκεινες που νιωθεις καλα σαν τις εχεις στη ζωη σου γιατι ειναι ο,τι σου εμεινε απο την ζωη σου πριν απο μενα. Αυτες που δεν σε αφηνουν να ξεχασεις τι εισαι, που οσο καλα και να σε κανουν να νιωθεις, ευτυχισμενη μια φορα δεν σε κανουν. Εκεινες που δεν εχουν δει τι χρωμα εχουν τα φλεγομενα ματια σου σαν ζητας κι αλλο απο μενα, εκεινες τις αγκαλιες που δεν εχουν ακουσει τον ηχο του γελιου σου οταν πω κατι αστειο, εκεινες τις αγκαλιες.. που δεν εχουν καταλαβει ποσο βελουδενιο μπορει να γινει το χερι σου σαν αγαπας κατι.. ποσο βαθια γινεται η αγκαλια σου οταν θες να με φροντισεις. Σε κεινες που δεν ξερουνε ποσο καυτα ειναι τα δακρυα σου και ποσο κοφτες γινονται οι ανασες σου. Ποσο ομορφο ειναι το γυμνο σου σωμα και ποσο ομορφοτερο γινεται σαν το κρατω στα χερια μου εγω. Ποσο αγρια γινονται τα χειλη σου οταν καταλαβαινεις πως διολου δεν με χορτασες και ποσο τρυφερα σαν ξερεις πως δεν θα με φιλας για παντα, πως καποια στιγμη θα φυγω.Σε κεινες τις αγκαλιες, πηγαινε και πες τες πως ο,τι και να κανουνε, οσα και αν σου ταξουνε και οσο και να γυαλισουν τα ματια σου μπροστα στα ταγμενα, οπως ειδα εγω τα ματια σου, δεν θα τα δει κανενας.