ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει σχεδόν δυο μήνες από τότε που σου μίλησα, και περίπου ένας μήνα από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Και όταν λέω μιλήσαμε εννοώ παραπάνω από ένα «γεια».Μου έχεις λείψει όσο τίποτα. Νιώθω τόσο συχνά την ανάγκη να σου μιλήσω. Να σε πάρω τηλέφωνο. Μου έχει στοιχίσει πάρα πολύ το γεγονός ότι δεν μιλάμε. Ηρεμούσα κάθε φορά. Ήσουν αυτός που έδινε λογική στην σκέψη μου. Και γιατί πρέπει να χαθεί έτσι αυτή η επικοινωνία; Ξέρω τι θα μου απαντούσες. Επειδή ήθελα να τα ρισκάρω όλα. Επειδή ήθελα να είμαι μαζί σου όσο πιο ειλικρινείς μπορούσα. Γιαυτό και μόνο αυτό.Είσαι ο μόνος άνθρωπος που έχω αφήσει να δει τόσο πολύ μέσα μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι ξεκάθαρη. Εξάλλου αν δεν πεις στον καλύτερο σου φίλο, για τον άνθρωπο που σου έχει κλέψει την καρδιά και το μυαλό, σε ποιον θα το πεις; Και τώρα τι; Φοβάσαι μην στην πέσω; Φοβάσαι μην «ξανακολλήσω» μαζί σου; Γιαυτό δεν μου μιλάς; Γιατί το «γεια» δεν το μετράω ότι μιλήσαμε. Ξεκάθαρα.Έχω τα νεύρα μου με τον κόσμο. Και πιο πολύ έχω τα νεύρα μου με εμένα, που έχασα ένα τέτοιο φίλο μου από κοντά μου. Δεν ξερω τι μου φταίει. Ίσως μου φταις και εσύ. Ίσως μόνο εσύ. Δεν ξέρω.