ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρεις είναι αστείο. Ο μεγαλύτερος μου φόβος δεν είναι πια μήπως σε χάσω (έτσι και αλλιώς χαμένο σε είχα από πάντα) ή μήπως πάθεις κάτι ή αν πάψω να σε βλέπω. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι δεν θα μου περάσει, ότι δεν θα ξεχάσω… αυτό φοβάμαι!Είναι μέρες, βδομάδες που δεν μου καίγεται καρφί. Άλλος άνθρωπος σου λέω. Θέλω να σου χαμογελάσω, να σου πω ένα εγκάρδιο γεια, ένα καλημέρα, να πω δυο κουβέντες ανθρώπινες μαζί σου, να σου πω να πάμε για ένα καφέ να μου πεις πως την παλεύεις με την ζωή ή και ακόμα απλά να μην κάνω τίποτα, να σε προσπεράσω χωρίς να αφουγκραστώ τον ήχο σου, την ανάσα σου, χωρίς να αισθανθώ την ύπαρξη σου, ένας ξένος μέσα σε ξένους. Έτσι περνάνε πολλές μέρες, έχοντας στο μυαλό μου άλλα πράγματα, τρέχοντας να προλάβω την ζωή κάθε μέρα, προσπαθώντας να βρω τον εαυτό μου και να τον μοιραστώ με τους γύρω μου. Αλλά είναι και εκείνες, οι άλλες μέρες. Οι μέρες που μου λείπεις, που κάθομαι κουκουλωμένη στο σκοτάδι και σκέφτομαι τις στιγμές που δεν ζήσαμε. Είναι εκείνες οι δύσκολες νύχτες που νιώθω πάλι την καρδιά μου να καίει και την λογική να λιώνει. Τις μισώ αυτές τις μέρες, τις μισώ τόσο πολύ που κοντεύω να μην μπορώ να ζήσω χωρίς αυτές. Και τότε με κατακλύζουν οι γνωστές - άγνωστες ερωτήσεις: Με σκέφτεσαι καθόλου, έχεις και εσύ την ανάγκη να μου μιλήσεις, σου λείπω, τι σκέφτεσαι όταν με κοιτάς… και μετά έρχεται το επόμενο πρωινό και βυθίζομαι μέσα στην καθημερινότητα, και ξέρω ότι θα σε δω και όλα αυτά θα είναι ένα κενό δεν θα σημαίνουν τίποτα. Γιατί κάθε φορά που σε βλέπω αδειάζω από τα πάντα, δε έχω τίποτα για σένα… είδες τι έκανες…Ίσως να θέλω απλά μια αγκαλιά σου, ένα αντίο, ένα φιλί στο μέτωπο και κάπως έτσι όλα να είναι εντάξει… όλα να είναι λάθος. Αυτό φοβάμαι πιο πολύ, ότι πάντα θα είσαι το πιο σωστό μου λάθος που δεν θα πάψω ποτέ να λατρεύω. Αρρωστημένο …