ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ωρα 3 το πρωι τα δακρυα τρεχουν βροχη παλι απο τα ματια μου και ο λογος παντα ο γνωστος... Εχω φτασει τα 27 σχεδον και δεν εχω καταφερει να ξεφυγω απο την οικογενεια μου.. Απο μωρο θυμαμαι την αδιαφορια λες και δεν υπηρχα, την αδιαφορια που τσακιζει ενα μωρο. Να μιλαω μονη μου και να πλαθω ιστοριες μπας και καταφερω να μου δωσουν λιγη σημασια.. Με θυμωντουσαν μονο οταν ηθελαν να βγαλουν τα νευρα τους.. Ναι κ ξυλο εχω φαει.. Αλλα τοτε με κρατουσε ζωντανη το καποτε οταν μεγαλωσω....Τωρα μεγαλωσα σπουδασα κανω μια δουλεια που μισω και ακομα ειμαι εδω.. Ειμαι εδω σε ενα σπιτι με ζωντανους νεκρους.. Πατερας απων εδω και τρια χρονια πενθει για τον νεκρο του αδερφο καρφακι δεν του καιγετε για κανενα μια μανα που ζει σαν φαντασμα, 50 χρονων και ενω υπαρχει οικονομικη αναγκη δεν μπορει αν δουλεψει λεει πλεον και να τα βγαλουμε περα μονοι μας και να θυμαται να μου μιλησει οταν μονο θελει να μου πει τα ψυχολογικα της και ενα αδερφο στο κοσμο του.. Οποτε εχει συμφερον.. Πριν απο λιγο μου εκανε θεμα γιατι αργησα να πληρωσω το λογαριασμο για το ιντερνετ και τωρα το εχουνε κοψει και λεει να παρω εγω τηλεφωνο αυριο ενω δουλευω.. Τους εχω βαρεθει αλλα τροπο να φυγω δεν εχω τα λεφτα που παιρνω ειναι ψυχουλλα και το παιδι που εχω σχεση δεν θελει να συγκατικισουμε ενω ξερει τα προβληματα.. Ξερετε τι με λυγιζει, το οτι τωρα δεν μπορω να ονειρευομαι οπως τοτε που ημουν μικρη οτι θα ερθει ο πριγκιπας να με σωσει,γιατι τωρα πια δεν ονειρευομαι.. Θελω να κοιμηθω και να μην ξαναξυπνησω........