ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετρώ στιγμές, καταγράφω ξανά και ξανά στιγμές που τώρα πια είναι αναμνήσεις. Ποτέ δεν θα είναι εύκολο να βιώσεις την απώλεια της μάνας. Όποια ηλικία κι αν έχεις η απώλεια της μόνος είναι το κόψιμο της ρίζας μας από το γη που γνωρίσαμε πριν πολλά χρονιά μπουσουλώντας. Μια εξομολόγηση για την απώλεια της μάνας. Μια εξομολόγηση για όσο μαύρο μπορώ να κουβαλήσω. Πως γίνεται και χάνεται η ζωή εύκολα και απρόοπτα; Όλα τελικά σε μια λεπτή γραμμή.Ναι ήμουν τυχερός. Ναι ήμουν τυχερός που είχα την καλύτερη μάνα στον κόσμο. Θα μου πεις κάθε παιδί το ίδιο πιστεύει. Κι όμως εγώ έχω αποδείξεις. Όταν έμεινε μόνη της , όταν μείναμε μόνοι μας εγώ κι αδελφή μου μετά το θάνατο του μπαμπά μας... ήταν εκείνη που έγινε πατέρας. Ήταν εκείνη που δούλευε 24ωρές το 24ωρο για να μην μας στερηθούμε τίποτα. Κλισέ φράσεις και μελό σκηνικό θα σκεφτείς. Καθόλου κλισέ... είναι οι αλήθειες με τα οστά τους που όταν τις έχεις βιώσει τις κουβαλά για μια ζωή.Και η μαμά Κλειώ φρόντιζε να βιώνουμε όμορφες στιγμές , να ζήσουμε όμορφα , να διαγράφουμε από μέσα μας κάθε λέξη που μας πείραζε (ορφανός, χήρα). Πάντα ήταν παρούσα και στα μικρά και στα μεγάλα. Μας μεγάλωσε στην ελευθερία και στην αλήθεια. Άγγελος με τους αγγέλους , σκύλος με τα σκυλιά. 28 χρόνια μετά την απώλεια του μπαμπά αντιμέτωπος ξανά με την απώλεια. Αυτή τη φορά της μάνας. Αυτή τη φορά όμως όλα είναι αλλιώς. Τα κύματα είναι μεγαλύτερα. Έχω ζήσει περισσότερες «φωτιές», περισσότερα φιλιά, περισσότερα «χρέη». Έφυγε μακριά. Ζήτησα εξηγήσεις. Πως μπορεί να φύγει τώρα που νίκησε. Βγήκε νικήτρια μετά από ένα βαρύ χειρουργείο. Της ζητούσαμε να «πανηγυρίσει» τη νίκη της. Γύριζε στη ζωή και είχε κάθε δικαίωμα να το πανηγυρίσει. Όμως το «μικρό» και «ασήμαντο» έγινε σπουδαίο. Την οδήγησε ξανά στο νοσοκομείο. Αυτή τη φορά χωρίς εναλλακτικές επιλογές. Μονόδρομος προς την απώλεια…Να δεχτούμε την απώλεια; Να την δεχτούμε… όχι όμως έτσι. Δεν μπορείς να καταστρέφεις ένα ολόκληρο οικοδόμημα επειδή μετακινήθηκε ένα τουβλάκι; Να το πω άδικο; Να το πω μοίρα; Δεν θέλω να μπω σε αυτό το παιχνίδι…Ρε γαμώτο περισσότερη ήταν η κούραση και λιγότερη η χαρά. Το σκέφτομαι ως απολογισμό. Με συγκινούσε κάθε φορά που έλεγε ότι «χάθηκε ο άντρας της αλλά της έμειναν δύο καλά παιδιά». Μεγάλη υπόθεση να το ακούς από τη μάνα.Τώρα τελευταία στρέφω ολοένα και περισσότερο το βλέμμα στον ουρανό. Δεν ξέρω αν η αλήθεια είναι εκεί έξω... ξέρω για τις εσωτερικές αλήθειες... εκείνες τις αλήθειες που το κάστρο της μνήμης καλλιεργεί... κρατάω στα χέρια μου αναμνήσεις. Δυνατές αναμνήσεις. Κρατώ στα χέρια μου τη θλίψη και την χρωματίζω με τις πινελιές του καλοκαιριού. Ότι υπήρξε θα υπάρχει για πάντα. Δυνατά. Μοναδικά. Ράβω σκηνές και πλάθω μύθους. Με αναγωγή στο σήμερα. Ελπίζω σε ότι ξεπερνά τα ανθρώπινα. Παρούσα για πάντα σε κάθε ευτυχισμένη στιγμή. Παρούσα σε κάθε προβληματισμό. Πάντα θα πηγαίνουμε στο επόμενο κεφάλαιο και θα γράφουμε τη ζωή μας με μελάνια ανεξίτηλα. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Και θα επιβιώσω και θα ζήσω. Έστω και με απουσίες, έστω και με την πιο δυνατή απώλεια του ταξιδιού μου στη θάλασσα της ζωής. Θα ενώσω θάλασσα και ουρανό.