ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζούμε μαζί κάτι παραπάνω απο έξι μήνες, έχουμε σχέση περισσότερο καιρό. Η καθημερινότητά μας κυλάει εύκολα και όμορφα γιατί υπάρχει απόλυτη συνεννόηση σε όλα και αυτό ειναι κατι που το απολαμβάνουμε και οι δύο. Τα λεφτά πάντα στη μέση σε όλα, ήταν απο την αρχή αυτονόητο και φυσιολογικό. Φυσικά οχι σε υπερβολικό βαθμό, το "πληρώνω εγώ", ειναι έξοδο παρά έξοδο σχεδόν στο λεξιλόγιό μας. Έγω εχω μεγαλώσει μαθαίνοντας να μην κάνω μεγάλο θέμα τα λεφτά. Δουλεύω και βγάζω λίγα, αλλά προσπαθώ να ζω όσο καλύτερα γίνεται, κάνω μικρά δώρα στους φιλους μου και στη σχέση μου συχνά κλπ. Τις προάλλες πήγαμε ενα μικρο τριήμερο ταξίδι. Μαζι στην παρέα ήταν μια κοινή μας φίλη και ένας πολυ καλός της φίλος. Επειδή έρχονταν και οι δυο απο το εξωτερικό για να μας δουν, ήταν αυτονόητο για ενας οτι θα πληρώσουμε τα περισσότερα πράγματα. Έτσι κι έγινε λοιπόν. Κάποιες φορές πλήρωσα εγω, κάποιες εκείνη. Οταν γυρίσαμε λοιπόν πίσω, και ήθελε να μου πει για κάποια χρήματα που είχα δώσει εγω προκαταβολή στο ξενοδοχείο, μου ζήτησε ουσιαστικά να μην μου τα δώσει γιατι "πλήρωσε κάποια πράγματα εκει που είχε παει." Παραξενεύτηκα με αυτη τη συμπεριφορά και ξενέρωσα, ΟΧΙ για τα λεφτά, καθαρά όμως για υη σκέψη και τη συμπεριφορά. Φυσικά και ειπα ναι, χώρος να μπω ποτε στη διαδικασία να αναφέρω οτι "ξέρεις κι εγω πλήρωσα τοτε και τοτε" γιατι σιχαίνομαι αυτές τις συζητήσεις. Αλλά ειναι παράλογο που ξενερωνω τοσο πολύ;