ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και να που εχει φτασει ο Ιουνης, ο μηνας που τοσο λαχταρουσα και μετραγα απο περυσι τις μερες για να ρθει και να ξεγνοιασω. Και τελικα τιποτα δεν ειναι οπως περιμενα. Τελειωσαν οι Πανελληνιες που τοσο με κουρασαν και δε νιωθω τιποτα πλεον. Υπαρχει ενα απροσδιοριστο κενο, ενα αβολο μουδιασμα. Αισθανομαι οτι η διαδικασια στην οποια υπεβαλα τον εαυτο μου για ενα χρονο δε μου προσφερε κατι ουσιωδες και μαλλον ζημια μου εκανε. Και οχι, δεν ημουν απο τα παιδια που αγχωνοντουσαν. Καθε αλλο, δεν ιδρωσε το αυτακι μου ουτε μια μερα. Ενα πραγμα που μου καταλογιζαν ολοι ειναι το ποσο καλα διαχειριζομουν το αγχος μου. Απλα υπηρξα οσο πιο συνεπης γινοταν. Ακολουθησα πιστα τη συμβουλη που μου εδιναν καθηγητες και γονεις οτι "ο καθενας φετος κοιταει την παρτη του". Δεν επετρεψα στον εαυτο μου να κανει καμια σχεση γιατι "θα επαιρναν τα μυαλα μου αερα", και γενικα αργα αλλα μεθοδικα -και ισως χωρις να το καταλαβαινω- απονεκρωσα τις διαπροσωπικες μου σχεσεις. Εβγαινα καθε βδομαδα για καφε με την παρεα, αλλα δε βαριεσαι; Προς το τελος εγινε ξεκαθαρο οτι ηταν απλα ΠΑΡΕΑ και οχι ΦΙΛΟΙ, γιατι οταν παυει ο ενας να ενδιαφερεται πραγματικα για τον αλλο το νοημα χανεται. Εμενα δε με πειραζε αυτο και το περιβαλλον μου με ενισχυε: "Κοιτα τη δουλεια σου και μη δινεις σημασια, ετσι δε θα σου αποσπουν και την προσοχη". Και ειναι κριμα γιατι συνηθιζα να ειμαι ενας τοσο δοτικος ανθρωπος. Εκανα το λαθος ομως να νομιζω οτι αν εκλεινα φιλιες, σχεσεις, ερωτες σε ενα κουτακι για ενα χρονο και μετα το ξανανοιγα τον ιουνιο ολα θα ηταν οπως πριν: θα εβγαινα ξανα βολτες με ολους και θα ημασταν καλα οπως πρωτα, θα αρχιζα παλι να πηγαινω σε γκεϊ μαγαζια και να γνωριζω κοσμο, θα εκανα τις πιο ειδυλλιακες διακοπες. Ελα ομως που αμα κλεινεις κατι σε ενα κουτι για τοσο καιρο μπορει και να μουχλιασει. Και να που φτασαμε εδω, και κανω παρεα με ατομα που οσο κι αν προσπαθω να αγαπησω ξερω οτι δε με καταλαβαινουν πλεον, οι φιλοι μου απο την γκεϊ κοινοτητα οχι μονο δεν αισθανονται την αναγκη να βγουμε για ενα καφε, αλλα ουτε στο pride δε θελησαν να με καλεσουν να παω μαζι τους, που ηξεραν ποσο πολυ το ηθελα, και καταληγω να πηγαινω διακοπες με ατομα που μετα απο τοσους μηνες κουτσουρεμενης επικοινωνιας εχω καταντησει να μην ξερω πλεον τοσο καλα. Λες και η ζωη μας ηταν καθημερινο σηριαλ και εχασα πολλα επεισοδια, τοσα που βρισκομαι στην προηγουμενη σεζον. Και ολοι εχουμε εξελιχθει σε διαφορετικους ανθρωπους και το καστ δεν ειναι οπως παλια, κι εγω παιζω το ρολο του αμετανοητου κομπαρσου που αφου απουσιαζε για μια χρονια, προσπαθει να πεισει τους παντες να ακολουθησουν την ιδια παλια συνταγη για να σημειωσουμε παλι νουμερα τηλεθεασης. Δε λειτουργει τιποτα ετσι ομως στη ζωη, κι αν ειναι κατι που εμαθα απο ολο αυτο ειναι οτι δεν αξιζει για τιποτα να κουτσουρευεις τα χρονια αυτα της ζωης σου που δε θα ξαναρθουν ποτε. Εχει νοημα πια αν θα περασω εκει που θελω? Τωρα που ξαναβρισκομαι στο μηδεν, που κατακρεουργησα επι ενα χρονο την κοινωνικη μου ζωη με τις ευλογιες της οικογενειας μου και των καθηγητων και δικαιως ολοι με παραγκωνισαν? Νιωθω λες και αυτες οι εξετασεις ηταν ενα παρασιτο που επιβιωνε στον οργανισμο μου με τη συγκαταθεση και την υπομονη μου ενα χρονο, και τωρα που το ξεκολλησα απο πανω μου καταλαβα τι ζημια εχει κανει. Ρουφηξε ο,τι χαρουμενο ειχα μεσα μου. Λυπαμαι που δεν νοιαστηκα για τον εαυτο μου, για τις αναγκες του, για τα θελω του. Λυπαμαι που δεν αφησα με τον τροπο του κανεναν να με αγαπησει και κανεναν να με ερωτευτει φετος. Και γνωριζω οτι το φταιξιμο ειναι ολο δικο μου. Πιστευω πολυ στο καρμα, και αμα εισαι υπερβολικα φιλοδοξος μπορει να σου γυρισει μπουμερανγκ. Ειμαι απο γερο σκαρι, θα τα καταφερω να επανελθω, θα γινω παλι ο παλιος χαρουμενος εαυτος μου που εφτιαχνε το κεφι στους αλλους και αντιμετωπιζε τα δικα του προβληματα σαν παιχνιδακια, ωσπου αυτα μικραιναν και εξαφανιζονταν. Απλα θα χρειαστω χρονο, και θα περασω ενα απο τα μετρια καλοκαιρια της ζωης μου κατα πασα πιθανοτητα. Δεν πειραζει ομως, αν εμαθα κατι απο τις Πανελληνιες ειναι αυτο: οτι τα πραγματα στη ζωη δεν λειτουργουν σαν τελεια εξισωση και τα συναισθηματα μας δεν υπακουουν στους αυστηρους κανονες της φυσικης. Υπαρχουν τεραστια περιθωρια λαθους. Και αυτος δεν ειναι, αλλωστε, και ο λογος που η ζωη και οι ανθρωπινες σχεσεις ειναι τοσο πιο ενδιαφερουσες απο αυτα τα παλιομαθηματα?