ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα παιδιά,εδώ και χρόνια, από την εφηβεία θα έλεγα το συνηδητοποίησα, (26 τώρα) έχω ένα θέμα με το να φτιάχνω σχέσεις.. Όχι ερωτικές, φιλικές. Στις ερωτικές μέχρι πρότινος δεν είχα θέμα, ίσως βέβαια επειδή υπάρχει ο έρωτας του άλλου στη μέση που σε ισορροπεί..Όταν λοιπόν γνωρίζω κόσμο αν και αρχικά συνήθως είμαι ο εαυτός μου, όλα ωραία κ καλά κτλ.. αποφεύγω να έρθω πιο κοντά και τους κρατάω σε απόσταση κι έτσι έχω μείνει χωρίς πραγματικές φιλίες. Τώρα θα μου πείτε γιατί το κάνω αυτό; Εμπειρικά πια, έχω καταλάβει ότι όταν πάω να έρθω πιο κοντά με κάποιον τελικά αυτό ποτέ δε γίνεται γιατί εγώ κάθε φορά που βρισκόμαστε και ιδίως και με άλλα άτομα μαζί κάπως είμαι σε αμηχανία, κάπως δεν είμαι ο εαυτός μου, κάπως σκέφτομαι άσχετα (για παράδειγμα αυτήν την κατάσταση) και δεν είμαι εντελώς χαλαρή και τελικά νιώθω πως δημιουργείται μια λανθασμένη εικόνα για 'μένα στον άλλον που με κάνει να ντρέπομαι γιατί φαίνομαι κάπως πιο αδύναμη, πιο βαρετή..., που με ετεροπροσδιορίζει, που με απασχολεί, που δε μ' αφήνει να χαλαρώσω τέλος πάντων..Όμως αυτό μ' έχει δυσκολέψει πάρα πολύ, γιατί εκτός του ότι χάνω πιστεύω σπουδαίους φίλους και στιγμές, δεν μπορώ να αποδώσω και σε άλλες καταστάσεις. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να φύγω απ' τον εργασιακό χώρο που βρίσκομαι τώρα (στον οποίο ενώ αρχικά είχα τις ίδιες δυσκολίες, κάποια στιγμή χαλάρωσα και συνήθως είμαι ο εαυτός μου) γιατί φοβάμαι ότι θα αντιμετωπίσω πρόβλημα με την "ένταξή" μου όπου και αν πάω και ό,τι κι αν κάνω και αυτό θα με δυσκολεύει στην καθημερινότητά μου, δε θα μπορώ να αποδώσω καλά στη δουλειά μου και θα νιώθω φυσικά απείρως άσχημα για τον εαυτό μου.Τι με συμβουλεύετε ρε παιδιά;