ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είναι τιποτα θα ελεγε κανεις, ένα δεντρο που σαπισαν οι ριζες του. Σαπισαν, και το γεγονος ότι σαπιζουν οι ριζες ενός δεντρου σου είναι απωθητικο να το κοιτας ποσο μαλλον να εισαι αναγκασμενος να το βλεπεις. Καυσοξυλα, κουτσουρια, ροκανιδια.Από πολύ μικρη προσπαθουσα να το αποδεχτω ότι το δεντρο της οικογενειας σαπιζε, ελιωνε. Κανεις δεν το φροντιζε. Δεν ηθελαν μαλιστα να το φροντιζουν και απεμεινε διψασμενο και απεροιποιητο οσο τα χρονια περνουσαν. Και οι χειμωνες περασαν , τα καλοκαιρια επισης καθως η ανοιξη και το φθινοπωρο και εμεινε να χασκει. Δεν ειχαν τη διαθεση να το κοψουν. Ενώ κάθε μερα τους χαλουσε την διαθεση και την αισθητικη παρολα αυτά το αφηναν. ‘δεν βαριεσαι ελεγαν και ξαναλεγαν , θα βρεθει καποιος να το κοψει, γιατι να το κανω εγω;’. προτιμουσαν να βρεθει αυτος ο καποιος παρα να συνεργαστουν ολοι μαζι να το κοψουν και να φυτεψουν ένα άλλο ισως.Τι ασχημο θεαμα, τι ασχημο συναισθημα να μπαινεις σε αυτή την αυλη και να βλεπεις αυτό το δεντρο διχως ιχνος ζωης.‘εχω τα προβληματα μου’ ελεγαν ολοι, δεν θα κατσω να ασχοληθω με το δεντρο. Ποια προβληματα? Ποιες ανησυχιες?Αρχισαν και εφευγαν τα παιδια και αυτό παρεμενε εκει στην αυλη χωρις φυλλα, ο καθενας τραβουσε το δρομο του. Όχι πως όταν ζουσαν ολοι μαζι ο καθενας δεν τραβουσε τον δρομο του, αλλα με την εξοδο από το σπιτι εγινε επισημο. ‘αντε να φυγετε ολοι σας εχω βαρεθει αρκετα κουραστηκα’. Ηταν λιγα από τα λογια της μανας. Ο πατερας δεν μιλουσε, γιατι δεν ηθελε να πει και κατι. Βλεπεις όταν δεν θελεις να κανεις οικογενεια δεν κανεις και κατι για την οικογενεια που απεκτησες. Και αυτή η μανα που ηταν ο κορμος του δεντρου ποσο πολύ εφταιξε για αυτό τον ανδρα. Ποσο πολύ ανουσια και αδυναμη οικογενεια δημιουργησαν που τωρα ριζες δεντρου δεν υπαρχουν. Ποσο σκληροι και πληγωμενοι ηταν ο ενας με τον αλλον που κατι θετικο στα παιδια που δημιουργησαν δεν εβλεπαν. ‘να κανεις φιλους αντιγονη, μονο οι φιλοι αξιζουν. Εγω εκανα οικογενεια, εχω ανδρα και γονεις και τι καταλαβα μονο οι φιλοι με στηριζουν, στους φιλους βρισκω ευτυχια’. Αυτά ηταν τα λογια της μανα που αντηχούσαν στα αυτια μου συχνα. Και τοτε δεν μπορουσα να καταλαβω τον διχασμο, τα πικρα αυτά λογια, τα θεωρουσα σωστα αλλα παντα ενιωθα την απορριψη.Εκανα φιλους και αρχισα παραλληλα να κλεινομαι στον εαυτο μου. Γιατι τους φιλους δεν μπορεις να τους εμπιστευτεις σε όλα. Και τι να τους ελεγες δηλαδη πως οι γονεις μου δεν με υπολογιζουν και απλα θεωρουν ότι είναι καλοι γονεις επειδη πληρωνουν τα μαθηματα μου και τις αναγκες μου. Δεν ξερω, μηπως ειμαι λαθος? Μηπως τελικα είναι καλοι γονεις? Αρχισα να αποκταω αμυνες να εχω θυμο γιατι δεν ειχα με ποιον να συζητησω. Τα κρατουσα όλα μεσα μου και με ετρωγαν και ετσι σαπιζαν οι ριζες μου. Από την άλλη πώς να συζητησεις τις ανησυχιες σου όταν οι απαντησεις της μανας ηταν: εισαι αχαριστη, τι σου λειπει?Που εγω κανω δυο δουλειες για εσας, γιατι ο πατερας σας δεν ενδιαφερεται. Μια ζωη με ένα κινητο και ένα τσιγαρο στο χερι αυτή η μανα. Και μια ζωη ποτε παρουσα σε αυτό το σπιτι. Την επνιγε ελεγε και ξαναλεγε και παντα ελειπε. Ποση μοναξια ενιωθα με τον μικρο μου αδερφο, οι δυο μας ειμασταν. Πηγα για σπουδες, και εκανα παραλληλα διαφορα σεμιναρια όλα χαρη σε αυτην που με παρακινουσε να δημιουργω και να μαθαινω. Λες και η μητερα μεσω εμενα εκανε τα ονειρα της πραγματικοτητα. Ονειρα και στοχουν που δεν προλαβε να επιτυχει. Δημιουργουσα, συμμετειχα σε εκθεσεις και εκει που με εμψυχωνε πως της αρεσουν αυτά που κανω, την επομενη μερα όλα τα ακυρωνε. Δεν ειχα και από δικου μου αυτοπεποιθηση, και όταν δεν πιστευουν σε εσενα και οι γονεις σου δεν θελει πολύ να γινει το κακο. Ποιος να πιστεψει τοτε? Ο πατερας δεν ελεγε ποτε τιποτα , μα δεν ηθελε και να ασχοληθε. Ισως ακομα και σημερα μετα από χρονια να μην γνωριζει τι σπουδασα. Δεν ηρθε ποτε στην αθηνα. Γιατι άλλωστε να ερθει? Υπηρχε καποιος σοβαρος λογο? Και να υπηρχε παλι απων θα ηταν. Τα χτυπηματα ηταν πολλα στην ψυχη μου και οι ριζες μου αν και ηταν πολλες αρχιζαν μια μια και νεκρωναν. Αυτή η μανα μια μερα αποφασισε να φυγω στο εξωτερικο για μια καλυτερη ζωη και εγω σαν αφελης και σαν παιδι της μανας ειπα γιατι όχι. Με στηριζε και όπως με στηριζε μου ετρωγε τα σωθικα. ‘βρηκες δουλεια?, θα κανεις μεταπτυχιακο?, μου τελειωνουν τα λεφτα αντιγονη’. Αγχος, πονος και καταθλιψη στην αγγλια. Και ποσο ηταν αβασταχτος ο πονος της ψυχης. Όταν υποφερει η ψυχη ολοι οι αλλοι πονοι είναι πτεσματα. Μεγαλωσα αποτομα, εκλαψα πολύ, εχασα και βρηκα τον εαυτο μου. Ειχα αρχισει και αρρωσταινα, καθως ειχα αφησει και μια πολύ ομορφη σχεση στην ελλαδα. Βρηκα δουλεια, φιλους, παραλληλα εκανα και το μεταπτυχιακο μου. Όλα καλα. Μετα από ένα χρονο δουλειας η τεχνικη εταιρεια εκλεισε οποτε εχασα την δουλεια μου. Περνουσε ο καιρος, τα λεφτα τελειωναν και δεν υπηρχε και στηριξη από την μανα. Ετσι σε μια νυχτα αποφασισα να γυρισω ελλαδα. Τουλαχιστον εκει θα εχω την σχεση μου και την οικογενεια μου. Εστω μια συντροφια. Θα γυρναγα πισω θα συζουσα με το αγορι μου και θα εψαχνα για δουλεια. Ολο και κατι θα εβρισκα. Γυρισα πισω λοιπον διεσχισα την αυλη,μ ειδα αυτό το αρρωστο δεντρο να του εχουν φυγει λιγο οι ριζες, εκει στο πλακοστρωτο εχασκαν. Μπαινω στο σπιτι, αντικρυζω την μανα στο καναπε να μιλαει στο κινητο και να καπνιζει. Μετα από λιγο το κλεινει. ‘ελα’ μου λεει ‘τι νεα? Για πες’. Ειχα γυρισει με προυπηρεσια από την αγγλια, με ένα μεταπτυχιακο, με εμπειριες ζωης, με φωτογραφιες, με γλυκα και μερικα περιττα δωρα και όλα αυτά τα υποδεχτηκε με ένα ‘ελα’ και ένα ‘για πες’. Της εξηγησα πως εχουν τα πραγματα και τι θα κανω από εδώ και στο εξης και τα λογια της ηταν ξεκαθαρα. ’Εγω δεν σε σπουδαζα για να γυρισεις στην ελλαδα και να μεινεις με την σχεση σου. Ειχα ονειρα για εσενα, να εχεις φιλους και ομορφη δουλεια και εσυ τα εσβησες όλα και γυρισες πισω. Τωρα αντιγονη δεν μπορω να σε στηριξω, καλη ζωη.’ Βγηκα εξω με όλα αυτά που ειχα φερει και ειδα τον μικρο μου αδερφο να στεκεται διπλα στο δεντρο. ‘καλως ηρθες αδερφουλα, πως εισαι? Ποσο χαιρομαι που γυρισες. Εχω μια καταπληκτικη ιδεα, θελεις μηπως να κοψουμε αυτό το δεντρο? Ο καιρος νομιζω ότι ηρθε.’ Κρυφτηκα στην αγκαλια του και τα ματια μου πονουσαν τοσο πολύ, τα δακρυα μου ειχαν στερεψει πια. Ποσο ευγνωμων ειμαι για την ζωη που εζησα και για τους ανθρωπους που γνωρισα. Την ευχαριστω για ολες τις εμπειριες και γνωσεις που απεκτησα. Μητερα προσπαθησα να πραγματοποιησω την ζωη που ηθελες για εμενα, αλλα σου υποσχομαι ότι τωρα θα προσπαθησω να ειμαι πιο ευτυχισμενη με τις δικες μου επιλογες. Και τα δικα μου λαθη. Αρχισαμε να κοβουμε αυτό το δεντρο, να το τσακιζουμε μεχρι να ξεπατωθει και η πιο βαθια ριζα. Τωρα η αυλη εδειχνε ομορφοτερη ειπαμε ταυτοχρονα με τον αδερφο μου. Καθως εφευγα πηρα τα πραγματα μου εκλεισα την πορτα πισω μου και σφιχτα στο μυαλο μου κρατησα τα λογια της μανας μου για την καλη ζωη.