ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πώς γίνεται ένας άνθρωπος με τον οποίο δεν ήμουν ποτέ μαζί να με επηρέασε τόσο πολύ; Ήμουν ερωτευμένη μαζί του 2,5 χρόνια. Όμως τα αισθήματα δεν ήταν ποτέ αμοιβαία, και αυτό πόναγε πολύ. Πάρα πολύ. Ακόμα πονάει λίγο, όταν σπάνια πια τον σκέφτομαι. Αν ήξερα ότι θα μου έριχνε τόσο πολύ την ψυχολογία και την αυτοπεποίθησή μου όλο αυτό θα προσπαθούσα να ξεκολλήσω πολύ πιο νωρίς. Θα μου πείτε τώρα "εσύ φταις που δεν ξεκόλλησες νωρίτερα αφού ήξερες ότι δεν ενδιαφέρεται"...Αλλά δεν ήταν εύκολο να ξεκολλήσω! Τι να πω. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...Αρχικά ήμασταν φίλοι, στην πορεία όμως άρχισα να τον βλέπω αλλιώς...μέχρι που τον ερωτεύτηκα. Κακό. Πολύ κακό. Και μη νομίζετε ότι είμαι κατά του να είσαι ερωτευμένος. Έτσι με κατάντησε αυτή η ιστορία. Παλιά είχα πολύ περισσότερη αυτοπεποίθηση, σιγουριά για τον εαυτό μου. Ήξερα ποια ήμουν. Χαιρόμουν τη ζωή με ό,τι είχε, τις χαρές και τις δυσκολίες της. Δεν είχα τόσες ανασφάλειες. Δεν ήμουν κυνική, απαισιόδοξη, μίζερη, όπως είμαι τώρα. Είχα (και έχω) και άλλα προβλήματα πολύ πιο σοβαρά απ' το ότι ο έρωτάς μου δεν βρήκε ανταπόκριση: οικονομικά, οικογενειακά, προσωπικά άλλα θέματα δικά μου. Πέρσυ έδωσα για πρώτη φορά Πανελλαδικές. Δεν τα πήγα καθόλου καλά. Ε αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Πέρσυ το καλοκαίρι λοιπόν έπαθα μια ωραία κατάθλιψη. Είχα κλειστεί στο σπίτι (όχι ότι πριν έβγαινα κάθε μέρα αλλά δεν είχα ξαναφτάσει σε τέτοιο σημείο), δεν ήθελα να δω και να μιλήσω με κανέναν, οι φίλες μου με έπαιρναν τηλέφωνο να δουν τι έχω και δεν το σήκωνα. Σε κάποια φάση το έκλεισα κιόλας. Δεν ζούσα. Είχα φτάσει σε σημείο απλά να τρώω και να κοιμάμαι. Δεν είχα λόγο να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δεν είχα λόγο ύπαρξης. Δεν ένιωθα. Ένιωθα εντελώς άδεια. Μίσησα τους ανθρώπους. Μα πιο πολύ μίσησα τον εαυτό μου. Γιατί ποτέ δεν ήμουν "αρκετή" για κανέναν και για τίποτα. Όπως λέει και το τραγούδι, "Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα, παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς. δε χωράς πουθενά, δε χωράς πουθενά". Τελικά κατάλαβα ότι ο πιο σκληρός κριτής μας είναι ο εαυτός μας....σιγά σιγά το Σεπτέμβριο άρχισα να ξαναμιλάω με τις φίλες μου. Να βγαίνω λίγο έξω, δειλά δειλά. Αποφάσισα παρά τα τόσα προβλήματα που είχα να ξαναδώσω Πανελλαδικές. Και μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα να πάω και σε ψυχολόγο. Νομίζω ότι με ωφέλησε. Τον τελευταίο χρόνο έχω βελτιωθεί. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υπομονή. Για πόσο ακόμα δε ξέρω.Φέτος ευτυχώς τα πήγα πολύ καλύτερα στις εξετάσεις. Το μέλλον προβλέπεται ευοίωνο σε σχέση με πέρσυ! Σε μερικούς μήνες από τώρα θα είμαι και επισήμως φοιτήτρια!! Ουάου. Μου φαίνεται απίστευτο το ότι κατάφερα να επιβιώσω και να τα πάω και αρκετά καλά στις εξετάσεις.Όταν τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία, μπορεί να αποβεί μοιραίο για αυτόν που τα νιώθει. Πλέον είναι μια γλυκόπικρη ανάμνηση εκείνος και ό,τι ένιωθα για εκείνον. Αλλά θα παραμείνει "κομμάτι" μου. Πόσοι στίχοι τραγουδιών που μου τον θύμιζαν. Πόσες σελίδες ημερολογίου. Πόσα δάκρυα και όνειρα. Κάποτε είχα γράψει για σένα αυτό: ήσουν ο ήλιος που έφερε ζωή στις άδικα συννεφιασμένες μέρες μου". Κι όμως, κατάφερα να ξεκολλήσω. Ελευθερώθηκα.Μπορεί να μου άφησε πολλά "κουσούρια", (ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τα) αυτή η ιστορία , αλλά με έκανε πιο δυνατή και μου έμαθε πολλά. Λυπάμαι που έγινα όπως έγινα (και) εξαιτίας του. Λυπάμαι που έχω χτίσει ένα τείχος γύρω μου και δεν αφήνω σχεδόν κανέναν να το διαπεράσει. Θα προσπαθήσω όμως να ξαναφτιάξω τον εαυτό μου. Ελπίζω να τα καταφέρω. Αντίο Ν. !