ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζοντας τις υπόλοιπες εξομολογήσεις είπα και εγω να μοιραστώ το ζόρι που τραβάω το τελευταιο τρίμηνο. Λοιπόν, είμαι 30 χρονών και παντρεύτηκα πριν τρία χρόνια τον άνθρωπο με τον οποίο είμαι μαζί απο τα 19 μου. Μετακομίσαμε στην επαρχία όπου έκανε ενα καινούργιο επαγγελματικό ξεκίνημα στο οποίο τον στήριξα. Η δική μου δουλειά είναι σε άλλη πόλη με αποτέλεσμα να περνάω 2 ώρες τη μέρα στο δρόμο. Να σημειώσω οτι δεν έχω κανένα τρελό κόλλημα με τον γάμο, ήθελα όμως να παντρευτώ γιατί νιώθω έτοιμη για οικογένεια και θεωρήσα οτι είχα βρει έναν άνθρωπο κατάλληλο, που τον αγαπώ και τον εμπιστεύομαι. Μετά απο μια αποτυχημένη εγκυμοσύνη που μου στοίχισε αρκετά και με ταλαιπώρησε πολύ, σχεδιάζαμε να ξαναπροσπαθήσουμε. Τώρα. Μέχρι που έσκασε η βομβα (για μένα τουλάχιστον). "Σ αγαπάω μεν άλλα έχω κουραστεί." "Είμαστε πολλά χρόνια μαζί, συμβαίνουν αυτά στα ζευγάρια, αλλάζουν οι άνθρωποι" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Το πιο αστείο είναι οτι αν υπάρχει κάποιος που πρέπει να έχει κουραστεί είμαι εγω καθώς δεν κάνουμε τίποτα πια που να μου αρέσει, διακοπές έχουμε να πάμε χρόνια και απο εξόδους δεν θα το σχολιάσω. Σπίτι δουλειά , δουλειά σπίτι.Ακόμα και τα πιο απλά πράγματα όπως η τρυφερότητα και η ερωτική διάθεση έχουν εξαφανιστεί και αυτά. Δεν έχω αυταπάτες σχετικά με την εξέλιξη αυτής της κατάστασης απλά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως μου συμβαίνει αυτό. Πως ένας τόσο δικός σου άνθρωπος μπορεί να σε πληγώσει τόσο πολύ. Ξέρω οτι υπάρχουν και χειρότερα, οικογένειες που διαλύονται κ.ο.κ τα ακούω μήνες τώρα απο γονείς και φίλους όμως η αλήθεια είναι οτι βιώνω μια πρωτόγνωρη μοναξιά και μια βαθιά απογοήτευση. Τελικά μόνο τον εαυτό μας έχουμε σ αυτή τη ζωή. Άντε, καλημέρα....