ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και που τον πετυχα τυχαια μου ηταν αρκετο. Περασα τον δρομο και επεσεα πανω του στη σταση. Γαμω το απολους τους ανθρωπους πανω σε αυτόν επρεπε να πεσω. Εκρυψα την ταραχη μου με ένα πλατυ χαμογελο λες και χαιρομουν που συναντουσα εκει ένα φιλο. Προτιμησα να κοιταξω μακρια καθως του ελεγα τα «νεα» μου με τους παλμους μου να είναι στα υψη. Δεν ηθελα να τον κοιταξω στα ματια. Δεν μπορουσα. Μια δυναμη στο υποσυνειδητο μου όμως δεν με ακουσε. Οι ματιες μας συναντηθηκαν. Δεν αντεξα. Ελιωσα. Αυτά τα δυο ματια στο χρωμα του παγου. Τα ειχα λατρεψει αυτά τα ματια. Η αδυναμια μου. Εγινε και τωρα. Γελαγε με αυτά που ελεγα αφου εκανα το ένα αστειο μετα το άλλο για να βλεπω το χαμογελο του και το προσωπο του να φωτιζεται. Και μετα αρχισε να λεει πραγματα που δεν ηθελα να ακουσω. Για εκεινη. Σαν να μου εδωσε μια κλωτσια στο στομαχι επανηλθα στην πραγματικοτητα. Εγινα ψυχρη απεναντι του. Μπορει να το προσεξε. Την ειρωνεια στη φωνη μου. Υποθετω τον πειραξε. Μαλλον τον πειραξε. Ισως όχι τοσο οσο ηθελα. Επρεπε να φυγω από εκει. Τον χαιρετησα βιαστικα και πριν καλα καλα ανοιξουν οι πορτες του λεωφορειου κατεβηκα στη σταση. (Πειτε γνωμη και απο λογοτεχνικη πλευρα αν σας αρεσει :) )