ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αυτο ηθελα να μου δωσεις,μια προειδοποιηση οτι θα εφευγες και οχι να με κρεμασεις απο την μια μερα στην αλλη.ακομα και σημερα,τοσο καιρο μετα προσπαθω να καταλαβω το γιατι.και να πεις οτι δεν προσπαθησα να μην σε σκεφτομαι,οτι δεν προσπαθησα να ξεκολλησω.τα παντα εκανα.τα παντα.εκτος απο το να δεθω συναισθηματικα με καποιον αλλον.ακομα και οταν πηγα να το προσπαθησω το μονο πραγμα που ειχα στο μυαλο μου, ηταν "κι αν συμβει παλι το ιδιο?ετσι απλα χωρις καμια προειδοποιηση?" ευτυχως για μενα εδωσε εκεινος την ευκολη λυση και δεν χρειαστηκε καν να το ρισκαρω.ειρωνικο.οταν σε γνωρισα ελεγα,ναι θα το ρισκαρω,σιγα τι μπορει να συμβει?ποσο χαρουμενη με εκανες...σε ηξερα τοσο λιγο και ομως ενιωθα οτι μπορουσα να σ'εμπιστευτω και ας μην στο ειπα ποτε.και συ το ιδιο,ή τουλαχιστον ετσι μου ειχες πει.τοσα πραγματα μοιραστηκαμε,σε μικρο χρονικο διαστημα.κι ομως μεσα σε ολα αυτα δεν μπορουσες να με προειδοποιησεις?θα καταλαβαινα και θα εφευγα,απλα και χωρις πολλα λογια.γιατι επρεπε να γινει ετσι?γιατι επρεπε να σου πω πραγματα για τα οποια τωρα μετανιωνω?η λογικη μου λεει οτι εφυγες γιατι δεν ειχες τιποτα αλλο να παρεις απο μενα ή τελοσπαντων τιποτα που να θες ή να χρειαζεσαι.αλλα καπου βαθια μεσα μου θελω να πιστεψω οτι δεν ηταν ετσι,οτι δεν με χρησιμοποιησες οτι νοιαστηκες,οτι..οτι...δεν θα μαθω ποτε,οπως δεν θα μαθω και αυτο το γαμημενο γιατι.αραγε θα σε ξαναδω ποτε?αν ηξερες ποσο το θελω.το θελω με ολη μου την ψυχη και δεν μπορω να σου το πω.και τι να σου πω.εγω ημουν αυτη π σου ειχα πει οτι δεν ηθελα ουτε να σε ξαναδω ουτε να σου ξαναμιλησω,οτι μετανιωσα για ο,τι συνεβη μεταξυ μας.συγνωμη,ημουν τοσο πληγωμενη.ακομα και αν με δουλεψες,δεν ηθελα να φερθω ετσι.δεν θα καταφερω ποτε να στο πω απο κοντα αλλα συγνωμη.ποτε δεν επαψα να σε νοιαζομαι και να νιωθω πραγματα για σενα.ακομα ποναω αλλα δεν μπορω πια να σου κραταω κακια