ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελειώνω το πτυχίο, συγκατοικώ...κάνω πτυχιακή (που μου καταναλώνει όσο χρόνο μου απομένει),βρήκα δουλειά σταθερή σχετικά, λίγα λεφτά για τον χρόνο που δαπανώ σε αυτήν καλύπτοντας μου ίσα ίσα τα βασικά αλλά στις μέρες μας οι περισσότεροι θα λέγαμε "και ευχαριστώ να λες".Όνειρα πολλά... μεταπτυχιακό,σπουδές,καριέρα και αν κάτσει γιατί όχι εξωτερικό.Όνειρα πολλά αλλά χρόνος πια δεν υπάρχει... Αυτές τις περίπου 9 ώρες κάθε μέρα, 6 μέρες τις εβδομάδα για το τίποτα μου στερεί τα πάντα, μου στερεί να ζω.Αν με ρωτούσατε φυσικά πριν κάποιο καιρό θα απαντούσα ας δούλευα όλη μέρα και ας μου δίνανε ψίχουλα απο το τίποτα που είχα.Θέλω να βλέπω την κατάσταση μου σας κάτι προσωρινό, τρομάζω να δω τον εαυτό μου εγκλωβισμένο σε αυτήν την κατάσταση.Δουλειά-σπίτι-ύπνος.Δεν υπάρχει χρόνος πια για τίποτα, ούτε για τα όνειρα, ούτε για την κοπελιά, ούτε για φίλους.Νιώθω σαν μια μηχανή μου περιπλανιέται και επιβιώνει.Δεν το θέλω αυτό, τώρα καταλαβαίνω γιατί μας λένε να μην βιαστούμε να μεγαλώσουμε.Όχι δεν είμαι τεμπέλης,αντιθέτως! Θέλω να δουλεύω, μου αρέσει να δουλεύω, να είμαι χρήσιμος σε κάτι.Αλλά όχι έτσι, όχι σε σημείο να μην ζω.Νιώθω πως πούλησα ή πουλώ την ζωή μου για το τίποτα.θα πρέπει να ευχαριστώ τους πάντες για αυτό επειδή αλλιώς θα ήμουν στο δρόμο.Δεν λέω πως είμαι ή είναι λάθος... αλλά αυτή είναι η ζωή που περίμενα τόσο χρόνια σαν παιδί? Τότε έλεγα πως όταν "μεγαλώσω" θα έχω τα χρήματα να κάνω ο,τι θέλω και περιμένω.Τώρα νιώθω το αντίθετο... και μένουν κιόλας.Αυτή είναι η ζωή που έκαναν και κάνουν οι γονείς μου που έχουν γονατίσει τόσο καιρό, οι γύρω μου?Αν ναι, τότε με λυπάμαι.Δεν ξέρω αν είναι φάση, δεν ξέρω αν το πει κάποιος και αχαριστία, ελπίζω μόνο να περάσει.