ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κυριακή βράδυ.. Κάποιοι επιστρέφουν απο τα ξέφρενα πάρτυ του σαββατοκύριακου, κάποιοι συνεχίζουν ατάραχοι τις διακοπές τους απολαμβάνοντας το αυγουστιάτικο φεγγάρι κι άλλοι, όπως εγώ, γυρνούν για λίγο στην πόλη που τους φιλοξενεί. Πόσο διαφορετική η Θεσσαλονίκη; Η απουσία με έκανε να καταλάβω… Η βιασύνη, η ανυπομονησία για αυτά που έρχονται σε κάνουν απρόσεκτο, αδιάφορο.. Κάπως έτσι ήμουν τον τελευταίο μήνα.. Τώρα όμως που όλα αυτά ήρθαν (παραήρθαν μάλιστα) και έφυγαν, τα λίγα λεπτά που περπάτησα στους δρόμους της μου φάνηκαν ώρες. Δρόμοι άδειοι, σκοτεινοί με μόνη παρέα την εξαθλίωση… άνθρωποι με βλέμμα χαμένο, χωρίς καμία δύναμη να μείνουν όρθιοι –χωρίς καμία δύναμη να κρατηθούν στην ζωή- σώματα ξαπλωμένα σε πάρκα, πλατείες και δρόμους. Σήμερα φοβήθηκα κι ας ήταν μόλις 10. Καιρό είχα να το νιώσω. Δεν δέχομαι να φοβάμαι στην ίδια μου την πόλη, στην γή μου, στο κάθε εκατοστό που γνωρίζω. Κι πάνω εκεί αναρωτιέμαι ποιος και τί να φταίει; Σάμπως όλοι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε σε αυτές τις πλατείες; Ο καθένας για τους λόγους του.. Ναρκωτικά, ανεργία, απελπισία, μοναξιά.. Πού πήγε η ζωντάνια, τα γέλια, οι μουσικές κι ο χαλασμός; Γιατί σκοτείνιασαν οι πλατείες; Να σου πω γιατί.. Γιατί σκοτείνιασαν οι άνθρωποι, σκοτείνιασαν οι ψυχές.. Φτάσαμε να θεωρούμε το φυσικό απίθανο. Βρίσκουμε το πρόβλημα αλλά ποτέ την λύση. Μα πως μπορείς να βρεις λύση σε όλα όσα εμφανίζονται καθημερινά; Ούτε κι εγώ ξέρω.. αλλά δεν θα το βάλω κάτω. Θα προσπαθήσω κι όπου βγει.. το ίδιο ελπίζω κι για εσάς! Προς το παρόν θα χαζέψω για ακόμη μια φορά στιγμές και εικόνες από την Πόλη που μου χάρισε ένα διάλειμμα στον φόβο.