ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και χρόνια με βασανίζει αυτή η σκέψη. Η παρέα μου. Δεν ταιριάζουμε καθόλου. Στο σχολείο ήταν αλλιώς φυσικά. Ήταν λες και ήταν οι καλύτεροι φίλοι που θα μπορούσα να έχω. Πλέον όμως δεν είναι έτσι. Μεγαλώσαμε και βλέπω ότι τα μυαλά μας δεν συμβαδίζουν. Εκείνες θέλουν να βγούν, να περάσουν καλα, να γνωρίσουν κόσμο. Εμένα δεν με συγκινεί πλέον καθόλου. Βαφονται, στολίζονται και πάνε σε ένα σκοτεινό μέρος με χάλια μουσική γεμάτο ατενσιοχοριλίκι. Δήθεν Τσόλια και δήθεν μαντράχαλοι βρίσκονται παντού, προσπαθώντας να αρέσουν σε όλους, να τραβήξουν λίγη προσοχή πάνω τους. Και εγώ και οι φίλες μου να καθόμαστε δίπλα στο μπάρ απο εκεί που παίρνουν τα ποτά οι σερβιτόροι με τα παλτά στο χέρι γιατί το μαγαζί είναι φίσκα, και εκείνες να έχουν ένα χαμόγελο στο προσωπο τους. ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ? Είναι διασκέδαση αυτό? Βγαίνουμε για καφέ και τις ακούω να μιλάνε για χρώμα νυχιών, φορέματα ''ελεος ρε, κουρευτηκα κ δεν το προσεξε καμια σας!'' Σόρι ρε συ μαράκι που δεν προσέξαμε ότι εκοψες ΜΟΝΟ 2ΕΚ ΤΗΝ ΦΡΑΤΖΑ ΣΟΥ. Ειναι πολλες φορες που εχω προσπαθησει να τους συζητησω διαφορα θεματα γενικου ενδιαφεροντος οπως ξερωγω? Γενικες αληθειες για τον κοσμο που εχω συνειδητοποιησει. Και δεν εδειχναν ενδιαφερον. Απλα με κοιταζαν και εγνεφαν ναι ωσπου αλλαξαν το θεμα. Όλα αυτά που εκεινες βρίσκουν ενδιαφέρον εγώ τα θεωρώ βλακείες.ήθελα μια πιο ωραία παρέα. Μια παρέα που θα άραζα σε ένα παγκάκι, σε μια πλατεία και θα μιλάγαμε για διάφορα πράγματα. Θα πηγαίναμε για μπύρες σε κανα μαγαζάκι που θα ήταν το στέκι μας, θα πηγαίναμε σε συναυλίες, θα κάναμε βόλτες ως αργά στην πόλη, θα κάναμε ότι γουστάρουμε, θα ξέραμε πως πραγματικά νιώθει ο καθένας, πως πραγματικά είναι.Αυτό το πράγμα με έκανε να σιχαθώ το έξω. Πλέον δεν μπορώ να βγώ. Ξέρω ότι όποιος και να έρθει να μου μιλήσει θα μου φανεί τελείως αδιάφορος. Όχι, δεν θέλω να μάθω τι σου αρέσει να κάνεις στον ελευθερο σου χρόνο. Δεν στο παίζω γκόμενα, αλλα πολύ απλά δεν με νοιάζει να σε γνωρίσω. Είσαι ίδιος με τον απέναντι. Είστε όλοι ίδιοι. Ξέρω είναι υπερβολικό και λάθος αυτό, αλλα έτσι νοιώθω. Πλέον κάθομαι όλη μέρα σπίτι. Με τις φίλες δεν μιλάω πλέον τόσο συχνά. Δεν έχω άλλες παρέες. Δεν είμαι καθόλου κοινωνική και διστάζω πάντα να πώ αυτά που νοιώθω. Είμαι ένα πρόβατο. Λεφτά δεν έχω γιατί δεν βρίσκω δουλεια. Χόμπι δεν μπορώ να βρω, δεν εχω λεφτά. Όλη μέρα σπιτι με σειρες, ταινιες και αιωνια πληξη. Σκεφτομαι ολα αυτα που σκεφτομαι και σπανια βρισκω καποιον να τα μοιραστω.Απο την μια δεν μπορω αλλο να καθομαι σπιτι και απο την αλλη δεν θελω να βγω εξω. Νιώθω ότι γίνομαι καταθλιπτική και δεν το θέλω με τίποτα αυτό. Κλαίω καμια φορά το βράδυ και οι μέρες περνάνε έτσι αδιάφορα. νιωθω τόση οργή και μίσος ώρες ώρες που όταν λείπουν όλοι απο το σπίτι κοπανάω τις πόρτες της ντουλάπας συνέχεια η ριχνω μπουνιες στο μαξιλαρι. Ποιος ειναι ο λογος να ζεις σε εναν τοσο σκατα κοσμο οπου μονο οι ηλιθιοι ειναι ευτυχισμενοι.Ισως μεγάλωσα απότομα. Είμαι μόνο 21 και εδώ και χρόνια εχω καταλάβει ότι οι φίλοι δεν μετρούνται σε ποσότητα αλλα σε ποιότητα.