ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πήρα ένα λευκό χαρτί και κάτι μπογιές. Προσπαθώ να ζωγραφίσω τα συναισθήματα μου, για σένα. Κόκκινα όλα, έτσι ένιωθα στην αρχή. Ας βάλω και λίγο μαύρο για εκείνες τις νύχτες που χαλιόμουν και ο Μορφέας είχε όρεξη για κουβέντα. Ας βάλω και λίγο μπλε για εκείνες τις αμήχανες στιγμές σιωπής, που κοιταζομασταν και ενώ είχαμε τόσα να πούμε και τόσες κινήσεις να κάνουμε, επιλέγαμε την σιωπή. Κίτρινο. Το χρώμα σου. Της ζηλειας χρώμα. Δεν σ` ενδιέφερε τι θα κάνουμε μεταξύ μας, αλλά το τι κάνουν οι άλλοι προς εμάς. Χάθηκαν πολλά γέλια εκεί, και καρφώθηκα πολλές πληγές στο κορμί μας. Πράσινο για όλες εκείνες τις στιγμές αδιαφορίας που χτυπούσε το τηλέφωνο μου και ενώ έβλεπα τ`όνομα σου δεν το σήκωνα! Πορτοκάλι Ωω, το πορτοκάλι ήταν το χρώμα της αγκαλιας μας. Εκείνο το χρώμα που κάλυπτε πολλά, αλλά σκέπαζε και θαμπές πινελιές δικές μας. Μια μπερδεμένη ζωγραφιά. Αυτό είχε βγει... Αν μου έλεγαν οτι οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο πολύπλοκες και πολύχρωμες, θα ήθελα μια θέση πάνω στο βουνό, με θέα όλα αυτά τα χρώματα. Μονο που εκεί θα μπορούσα να ζωγραφίσω την αρχή μας. Εδώ ζωγραφίζω το τέλος μας. Βάζοντας και το γκρι. Εκείνο το χρώμα που αφαιρεί την φρεσκάδα από τις ζωές μας και τις επαναφέρει σε τάξη χωρίς εμάς μέσα. Η εμπειρία έρχεται εκ των υστέρων δυστυχώς. Τώρα ξέρω πόσα χρώματα σπατάλησα άδικα. Τώρα ξέρω πόσα χρώματα έπνιξα μέσα μου. Τώρα ξέρω.Πήρα ένα λευκό χαρτί.Επόμενη για ζωγραφιά?