ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα πω και εγώ τον πόνο μου μια και όλοι τον λένε. Είμαι Γερμανία πολλά χρόνια και δεν την αντέχω. Νιώθω 100% Ελληνίδα και αυτό το συναίσθημα αντί να χαμηλώνει με τα χρόνια, αυξάνεται. Σχέση δεν έχω πια, σταθερή δουλειά δεν έχω ούτως ή άλλως και λέω να κατεβαίνω πια Ελλάδα. Όλοι (γονείς, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί) μού λένε, πως είμαι θεότρελη, να κάτσω εκεί που κάθομαι, τώρα που όλοι θέλουν να φύγουνε και εγώ έχω κάνει μια αρχή, μιλάω τη γλώσσα μπλα μπλα μπλα. Πως η Ελλάδα δεν έχει καμία προοπτική. Πως θα το μετανιώσω, πως έτσι και αλλιώς η Ελλάδα έχει αλλάξει και έχω ξεσυνηθίσει πια, πως μετά απο ένα χρόνο θα θέλω πάλι να γυρίσω κτλ κτλ κτλ. Η αλήθεια όμως είναι, πως είμαι θεότρελη και συνήθως δεν ακούω κανέναν. Επίσης είμαι τελείως ανάποδη. Όταν έφυγα ήτανε την εποχή της φούσκας, όταν δεν έφευγε κανείς. Με βλέπω να παίρνω το ρίσκο. Αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να γίνω ευτυχισμένη, θέλω να την ψάξω. Δεν θέλω να ζήσω όλη μου τη ζωή εδώ, επειδή ήμουνα δειλή να κάνω το βήμα. Σε λίγες μέρες γίνομαι 35.