ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με αφορμή το κείμενο μιας κοπέλας για τον διαβήτη.Είμαι διαβητική απο τα 11 μου ειμαι 20,η αλήθεια είναι πως στην αρχη δεν καταλάβαινα και πολλά απλά η ζωή μου μπήκε σε ενα πρόγραμμα,ινσουλίνη ,διατροφή,μέτρημα ζαχάρου.Υπήρχαν κάτι μικρά σχολιάκια του τύπου πρεζόνι αλλα δεν με απασχολούσαν ποτέ,αυτά όλα στο γυμνάσιο.Στο λύκειο κατάλαβα με τι ακριβώς ζω και πια είναι η σχέση μου με τον αγαπητό διαβήτη.Την φρίκη μου την έφαγα ,δεν ήθελα να κανω ινσουλίνη γιατι μετά απο 3 χρόνια καταλάβαινα οτι είναι αναγκαίο για την ζωή μου.Όλοι οι διαβητικοί σε κάποια φάση της ζωής μας φρικάρουμε,ειναι η ρουτίνα που δεν την καταλαβαίνεις αλλα κάποια στιγμή λες οπ τι έγινε?τι κάνω?γιατι να τρυπιέμαι ,αλλα αυτο είναι πολύ φυσιολογικο.Πέρασε και αυτό και άρχισα να αγαπάω τον διαβήτη μου να νιώθω τυχερή που το έχω ,η ζωη μου έχει ένα νόημα,ξυπνάω μετράω το ζαχαράκι μου τρώω κανω ινσουλίνη τρώω και μετράω το ζάχαρο ανα δυο ωρίτσες που κι αν ειμαι κ με όποιον κι αν ειμαι .Ένεση κάνω οπου κι αν ειμαι κ πάλι με όποιον κι αν ειμαι κ αυτό έγινε απο τότε που κατάλαβα τι έχω ,έχω την σχέση μου την μόνιμη σχέση,που αν την φροντίζω και την αγαπώ όλα πάνε καλα εντάξει που και που μαλώνουμε και ανεβαίνει το ζαχαράκι αλλα ξέρω τι πρέπει να κάνω ,να αφήσω τα μουτράκια γιατι μου κάνει και αυτό ε και δεν λεει να τυραννιόμαστε.Δεν ντρέπομαι να μιλάω για τον διαβήτη μου,θέλω να μιλάω να εξηγώ τι ειναι γιατί πολύς κόσμος δεν γνωρίζει νομίζουν άλλα.Το αν θα σε λυπηθεί κάποιος και αν θα σου φερθεί άσχημα ή θα πει κοτσάνα έχει να κάνει με το πως θα μιλήσεις εσυ για τον διαβήτη σου ,πως θα του το περάσεις ,ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ ΝΑ ΜΕ ΛΥΠΆΤΕ .Ο διαβήτης είναι μια κατάσταση του οργνανισμού,μου λείπει μια ορμόνη που είναι πολύ χρήσιμη για τον άνθρωπο(για να μπορεί να διασπαστεί η γλυκόζη στο αίμα),και κάνω ακριβώς αυτήν την ορμόνη σε ενέσιμη μορφή,η ινσουλίνη. ΑΠΛΑ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΓΛΥΚΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΧΑΡΤΙ ΓΙΑΤΡΟΥ.