ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως είναι να σε χτυπάει κεραυνός??? Να μην σκέφτεσαι τίποτα, κανέναν, μόνο να είσαι μαζί του, στην αγκαλιά του, στα φιλιά του, τη μυρωδιά του, τα χέρια του.... Να νιώθεις -ναι θα τολμήσω να το πω- ευτυχία??? Και εν μέσω όλων των ΠΙΟ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΩΝ συνθηκών που θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί κανείς, εκείνος απλά να συνεχίζει να είναι το πιο όμορφο πλάσμα που έχουν αντικρίσει ποτέ τα μάτια σου...?Εγώ ήμουν 27, εκείνος 40... Εκείνος σε διάσταση και με 2 μικρά παιδάκια... Χημεία... Υπέροχη χημεία... Στα πάντα... Επαρχία είμαστε.... Τίποτα δεν υπολόγισα... Ούτε εγώ ούτε εκείνος... Απολύτως τίποτα... Μόνο να είμαστε μαζί.... Και είμαστε, ακόμα είμαστε.... Έχουν περάσει 3 χρόνια κοντά... Έρωτας... Βαθιά και ειλικρινά... Και.. Πολύς πόλεμος, πολύ καχυποψία, τους γονείς μου στα πρόθυρα εγκεφαλικού, την πρώην του να με βλέπει σαν το τσουλάκι που τους χώρισε... Και όχι μόνο η πρώην του... Όμως όχι, δεν τους χώρισα και δεν το λέω για να διώξω τις Ερινύες μου... Που στις αρχές, σε κάτι αναλαμπές τις είχα παρέα... Και ακόμα έρχονται καμιά φορά... Δεν ξέρω γιατί... Φοβάμαι... Φοβάμαι τόσο πολύ... Και αν δεν μας αφήσουν...? Και αν δεν επιτρέψω εγώ στον εαυτό μου να μην τους υπολογίζει όλους τους...? Έχουν δίκιο...? Ξέρω και γω...? Ρίσκο δεν είναι όλα...? Θα τρελαθώ...Δεν έχω νιώσει έτσι ποτέ ξανά... Για κανέναν, ποτέ, ποτέ, ποτέ!!!! 3 χρόνια μετά, ακόμα τον κοιτάζω και έχω τις πεταλούδες στο στομάχι... Είναι άντρας με τα όλα του.. Ξηγημένος, αυτοδημιούργητος, προστατευτικός, τρυφερός, ΑΝΤΡΑΣ!!! Θέλει παιδιά και οικογένεια μαζί μου.... Ακούτε χωριανοί???? Θέλει... Και που θέλει.... Ή και που θέλω.... Μας "επιτρέπεται"...? Δεν ξέρω...Ήμουν πάντα το "καλό κορίτσι"... Καλό παιδί, καλοί βαθμοί, καλή σχολή, καλή δουλειά... Σε λάθος σχέσεις μεν (κατά τη μαμά και το μπαμπά - με τους "μαλάκες που έμπλεκα", τους οποίους έπρεπε και να υπερασπίζομαι κάθε φορά - και όχι δεν ήταν όλοι μαλάκες), αλλά υπόδειγμα.. Και τώρα??? "Καταστρέφομαι" λέει.... Θα είμαι η δεύτερη λέει... Θα είμαι μόνη μου λέει... Στο περιθώριο... Να με πηδάει θέλει λέει... Τι θα πει ο κόσμος λέει... Τους ξεφτιλίζω λέει...Δεν μπορεί όμως... Δεν μπορεί ο κόμπος στο στομάχι μου όταν τον κοιτώ, η ευτυχία μου όταν ξυπνώ και είναι πλάι μου, η κάθε φορά που κάνουμε έρωτα, το κάθε βουρκωμένο σ'αγαπώ, όλες οι μάχες που έχουμε δώσει μαζί απέναντι στους "άλλους", δίπλα-δίπλα, δεν μπορεί... Δεν μπορεί να είναι λάθος....Και τελικά.. ποιος ορίζει το λάθος? Ποιος ορίζει την "καταστροφή", ποιος ορίζει τα στερεότυπα της ευτυχίας, ποιος ορίζει τι σ'αυτόν το γαμω-πλανήτη τελικά??????