22.8.2014 | 00:11
Αυτα τα ωραια που λενε ποτε θα ερθουν?
Μονη... Τοσοι ανθρωποι γυρω κι ομως αισθανομαι μονη... Δεν ξερω που να στηριχτω οταν λυγιζω, που να ξεσπασω... καποτε ειχα την μαμα μου.. μεσα σε ολα αυτα πρεπει να ειμαι δυνατη για να μην στεναχωρω αδερφο και μπαμπα. εγω ειμαι η γυναικα του σπιτιου, εγω το στηριγμα.. απ μενα περνανε ολα! εγω ομως δεν αντεχω! κ αν το πω δεν με καταλαβαινουν. ζηταω ψυχολογο αλλα ειναι εκτος της μικρης εδω κοινωνιας.. δεν μπορουν να καταλαβουν, δν τους αδικω.. αλλα ας μ αφησουν να ζησω! κουραστηκα να τους βοηθαω μονο εγω. ειμαι 20, φοιτητρια κ γυριζω συνεχεια στο πατρικο μου γ ν βοηθαω αυτους. δν ζω τπτ! το λεω κ θυμωνουν. κ ολα γινονται χειροτερα! κ κλαιω κ κανεις δεν με καταλαβαινει... κανεις δεν θα μ καταλαβει ποτε.. εχουν πολλες απαιτησεις απ μενα... κ καπου εκει φανταζομαι την μαμα μου να κοιταει απ την γωνια με βλεμμα απογοητευσης! ο χρονος λενε γιατρευει τις πληγες κ φερνει καλυτερα... εγω μονο χειροτερα βλεπω...
