Υπέροχο το κείμενο σου,υπέροχο το ζευγαράκι και μου θύμισες τα λόγια του Θανάση Βέγγου“Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια.Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν.Χάσιμο χρόνου. Θα το δείς κι εσύ όσο μεγαλώνεις…”
23.8.2014 | 20:55
Ακομα ενα βημα..
Σημερα στο λεωφορειο εφτασα ενα βημα πιο κοντα στην περιγραφη του ορου ευτυχια με λεξεις.Διεκρινα δυο ηλικιωμενους στη σταση οπου και σταματησε το λεωφορειο για να ανεβουν.Η γιαγια μετα βιας μπορουσε να μετακινηθει μαλλον απο καποιο παθολογικο προβλημα αλλα υπηρχε εκει ο φυλακας αγγελος της.Υπομονετικα και με περισσια στοργη την πηρε απο την μεση εως οτου διασχισει αυτα τα 4-5 μετρα για να επιβιβαστει.Αφου της βρηκε χωρο να καθησει,αυτη με ενα υπεροχο χαμογελο του εγνεψε να σκυψει προς αυτην οπου τον χαιδεψε λες και βγαιναν το πρωτο τους ραντεβου.Καθ'ολη την διαρκεια της διαδρομης υπηρχε μια χημεια μεταξυ τους περα απο τα τετριμμενα που εχουμε συνηθισει.Με την ιδια υπομονη και βοηθεια αποβιβαστηκαν παρεα οπου την επιασε απο το χερι για να συνεχισουν την διαδρομη τους.Αυτα τα ανιοδιοτελη χαμογελα θα μου μεινουν για παντα χαραγμενα ως η τρανη αποδειξη οτι η ουτοπια της ευτυχιας προσεγγιζεται.Ποσο εφημερες και παροδικες εχουν γινει οι σχεσεις μας σημερα..εχουμε αραγε καποιον που να μας νοιαζεται πιο πολυ απο τον εαυτο του?καποιον που να παιρνει ζωη απο το χαμογελο μας?καποιον μικρο καθημερινο ηρωα μας ικανο να θυσιαστει για εμας και εμεις γι'αυτον?σας ευχαριστω για το απροσμενο μαθημα ζωης..
1
