ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φως ανέσπερο, των αστεριών η λάμψη, με πλημμύρισε.Κι ευθύς, τον λόγο σου έδωσα, πικρή μου ερωμένη.Μου ‘πες: « Άφησέ με αν μ’ αγαπάς και μη με ακολουθήσεις».Κι εσύ, πουλί στον ανοιξιάτικο αιθέρα ̇ πέταξες και χάθηκες,Στη γη αφήνοντάς με να πονώΓράφοντας, λόγια της ψυχής μου, ανείπωτα Που οδηγούν σε Σένα. Κι ας μην το ομολογώ.Πως τίποτα απαράλλαχτο δε μένει. Δύσκολο ν’ αντέξεις να κοιτάς κατάματα τον Ήλιο.Έκπαγλη λάμψη αθωότητας σε τύλιξε. Δεν άντεξα.Μα ας είναι κι έτσι.Ας περάσει ο καιρός. Ας ημερέψουν οι άνθρωποι.Περιμένοντας να φανείς και πάλι, Στου τοπίου την αχλήτου χρυσού και σκονισμένου. Υ.Γ: Κρίνετε αυστηρά!