ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ειμαι καλα. Εχω μεγαλη λυπη μεσα μου κι ολη μερα κλαιω. Την τελευταια εβδομδα, απ οταν σε ειδα, ειμαι πολυ ασχημα. Μια χαρα ημουν τοσο καιρο που δεν ειχαμε συναντηθει. Τα ειχα καταφερει καπως και δε μ επηρεαζε τοσο πολυ το ποσο ασχημα μου φερθηκες.. Το εξωφρενικο ειναι πως σε θελω ακομα, μου εχεις λειψει, δε μπορω να δεχτω πως μου φερθηκες ετσι. Εσενα δε σου λειπουν καθολου οι στιγμες μας? Οι Κυριακες που περνουσαμε μαζι? Γιατι δε μου απαντησες? Νομιζα πως θα απαντουσες σημερα. Δεν αντεχω αλλο, ειλικρινα. Εχω ξεπερασει τα ορια μου. Ολα ειναι μαυρα. Δεν μπορω να το ξεπερασω. Πως ξεπερνιεται κατι τετοιο? Νομιζω πως ολα οσα ζησαμε 3 χρονια ειναι ψεματα. Αυτο μου εδειξες. Εγω που ημουν? Γιατι δεν το καταλαβα? Γιατι επρεπε να το καταλαβω μ αυτο τον τροπο? Γιατι αγαπη μου? Πως θα συνεχισω?