ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λείπουν οι φίλοι μου, αυτοί με τους οποίους μεγάλωσα, με όλη την έννοια της λέξης... Μαζί τους ωρίμασα, μαζί τους άλλαξα, μεγαλώσαμε και τώρα... Τώρα ο καθένας το δρόμο του. Γιατί να γνωρίσω άλλους; Γιατί να κολλήσω με άλλους; Αφου εκείνοι με γεμίζουν, εκείνοι με ξέρουν, με αγαπάνε, έτσι όπως είμαι! Τώρα μου λέτε να συμβιβαστώ με αυτά που έχω, γιατί να συμβιβαστώ με το μέτριο αφού είχα το τέλειο; Γιατί να πληγωθώ ξανά και ξανά απο ανθρώπους που δε ξέρω, που δε με ξέρουν, αξίζουν αυτοί περισσότερο απο τους δικούς μου ανθρώπους δηλαδή; Μου λείπεις κι εσυ... η παρέα σου μάλλον πιο πολύ. Συγνώμη για όλα. Δεν είχα την ωριμότητα φαίνεται να το αντιμετωπίσω τότε, το έκανα αργότερα αλλά πια ήταν αργά για μας. Παρεξηγήσεις όλο μεταξύ μας, δε βαριέσαι; Ποτέ δεν είναι αργά. Θα το ξεπεράσω και αυτό, ας έχασα κάποιον αξιόλογο, θα βρω κι άλλον έτσι δεν είναι; Οχι... αλλά δε πειράζει, θα περάσει.Κι εκείνος μου λείπει, πιο πολύ απ'όλους... Εκείνος έφαγε όλα τη βλακεία μου στη μούρη. Επειδή εγώ δε μπόρεσα να φερθώ ώριμα, ε; Βλέπεις ήθελα και τη πίτα γεμάτη και το σκύλο χορτάτο, έτσι δε λένε; Όσα συγνώμη και να πω εδώ δε ξεγράφει αυτή η ζημειά... Τώρα ήταν για καλό ή για κακό δε ξέρω. Δε νομίζω να φέρνει καλό τόσος πόνος όμως, κι όλα πέφτουν πάνω μου... Όλα θα περάσουν όμως, σωστά; Γιατί τώρα τίποτα δεν είναι όπως πριν... Τώρα είμαι μακρυά, και προχωράω, να δες, προχωράω και τα σκέφτομαι με πόνο, πονάω... Θα περάσουν λέει, δεν έχω ξανακούσει τέτοια παρόμοια μπούρδα στη ζωή μου ποτέ... Γιατί όλα μου λείπουν, και κάθε μέρα δε νιώθω καλύτερα, χειρότερα είμαι! Είμαι μακρυά και νιώθω μόνη, δε τα ξεπερνάς έτσι τα πράγματα, κοντά στους ανθρώπους σου τα ξεπερνάς, αλλά εδώ που είμαι ψάξε βρες δικό σου άνθρωπο...Με αγάπη στις αγάπες της ζωής μου.