ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νομίζω χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους. Όλοι καταλήγουν και φέρονται με τον ίδιο τρόπο. Βλέπω ένα τρομακτικά κοινό μοτίβο σε όσους με περιστοιχίζουν (φίλοι ,γνωστοί, σχέσεις)και μιλάμε για αρκετό κόσμο όχι για 5 άτομα. Και αναρωτιέμαι είναι όλοι τελικά το ίδιο πράμα? Για παράδειγμα στις σχέσεις όταν ο άλλος τα δίνει όλα, όλοι βάριουνται και φεύγουν . Και εγώ γιατί δεν είμαι έτσι? Εγώ γιατί δεν βαριέμαι , γιατί όταν έρχεται εκείνη η στιγμή στην σχέση εγώ ενθουσιάζομαι, δένομαι, αγαπάω? .Τι λάθος έχω μέσα στο κεφάλι μου, γιατί να μην μπορώ να είμαι σαν τους άλλους να βαριέμαι όταν κάποιος είναι καλός μαζί μου ,να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου, να μπορώ να θυμώνω, να εκδικούμαι, να μισώ? Πραγματικά δεν ξέρω τι λάθος ή κακό έγινε όσο μεγάλωνα όμως βλέπω πως αυτά που νοιώθω και σκέφτομαι δεν τα σκέφτεται κανείς και καταλήγω πως αυτή η διαφορετικότητα είναι ο λόγος που τρώω τα μούτρα μου. Όπως μου είχε πει κάποτε κάποιος είμαι ένα «καλός» άνθρωπος μέσα σε μια κοινωνία που αυτό το αντιμετωπίζει σαν αδυναμία και σε πετά στην άκρη επειδή αποκλίνεις από αυτά που διδάσκει. Γιατί να μην μπορώ να είμαι ένας «κακός» άνθρωπος ή έστω ένας νορμάλ άνθρωπος ? Κουράστηκα,πως θα αλλάξω ρε παιδιά??