ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι ώρες ώρες που σκέφτομαι τις στιγμές που ζήσαμε μαζί και η σκέψη μου ξεκινάει με χαμόγελο νοσταλγίας. Θυμάμαι εκείνη την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε μιλώντας για ζώδια. Θυμάμαι να περνάμε τα γενέθλια μου μαζί στην παραλία και εσύ να με κοιτάζει όσο ανατέλλει ο ήλιος. Την πρώτη φορά που σε φίλησα και είχες τόσο άγχος... Τις φορές που κρυβόμασταν για να μη μας δει η μαμά σου, το σεξ που κάναμε στα πατώματα γιατί το κρεβάτι σου δεν μας χωρούσε. Τις βόλτες μας στους άδειους δρόμος της Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι τη μέρα που πήραμε το σκυλί μας και ήταν κάτι αποκλειστικά δικό μας. Την αφίσα που ζωγράφισες με τα άπειρα σ'αγαπώ επάνω, Την ορχιδέα που μου έκανες δώρο όταν μάλωσα με τη Ρένα, το πρωινό στο κρεβάτι την πρώτη μου μέρα στη δουλειά. Αλλά κυρίως θυμάμαι τα μάτια σου που έλαμπαν από αγάπη κάθε φορά που με κοιτούσες. Και το παιδικό σου χαμόγελο.. τότε ήμουν σίγουρη ότι είχα έναν υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου. Και μέσα στην ονειρική ανάμνηση ξεκινάει ένα άλλο όνειρο όπως στο inception. Να σκέφτεσαι την Χ, που να είναι, τι να κάνει; Να κοιτάζεις τις φωτογραφίες της και να εύχεσαι να μπορούσες να την ακουμπήσεις, να τη φιλήσεις. Να εύχεσαι γι'αυτή την μία ευκαιρία που δε σου έδωσε όταν την είχες ανάγκη. Κάπου εδώ συνειδητοποιώ ότι γράφω πάνω σε φόντο τη φωτογραφία που μου είχες στείλει κάποτε και το στέλνω σε ένα viper που έχει σβήσει καιρό τώρα. Γιατί δε μπόρεσα να σου τα πω κατάματα. Πλέον απλά δεν έχει σημασία. Δεν έχε γιατί αυτό που ονόμασα υπέροχο με πρόσβαλε με όλους τους δυνατούς τρόπους, με ότι αδυναμία κουβαλούσε μέσα του. Γιατί αποφάσισε να μου φερθεί χειρότερα από εκείνη την πουτάνα που γ****ε στον Βαρδάρη και της άφησε και 50 ευρό για ευχαριστώ. Γιατί στην τελική η ανάμνηση σου μόνο επώδυνη μπορεί να είναι πλέον.