ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω πως ποτέ κανείς δεν με κατάλαβε, δεν με ένιωσε...να είναι εκεί δίπλα μου να γελάσω να κλάψω και να είναι εκεί ουσιαστικά...να χαίρεται με τη χαρά μου και να λυπάται με τη λύπη μου... ώρες-ώρες νιώθω πως ή οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο ψεύτικες που δεν μπορώ να κάνω κάτι για να τις αλλάξω ή εγώ έχω κάνει πολύ - και πολλές... - λάθος επιλογές.... πάντα καταλήγω ότι το λάθος είναι δικό μου...και με κατηγορώ...και ναι ο "γνωστός" φαύλος κύκλος είναι εδώ...και έπειτα σκέφτομαι:"Μήπως ήρθε η ώρα να φύγω?"...Ένα σακίδιο στη πλάτη και όπου βγει...άγνωστη μεταξύ αγνώστων...τουλάχιστον έτσι δεν θα έχω υψηλές προσδοκίες για κανέναν "φίλο"... να ξεφύγω από αυτή την αρρώστια... όλοι και όλα δήθεν και όλα για το φαίνεσθαι..ίσως έτσι βρω αυτό που ψάχνω...