ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είναι η 2η εξομολόγηση που κάνω..Δουλέυω στο εξωτερικό, είμαι ναυτικός σε θαλαμηγό και 11 μήνες τον χρόνο είμαι εκτώς Ελλάδος. Κάνω αυτή την δουλεία κοντά στα 3,5 χρόνια και είμαι ευχαρηστημένος απο το οικονομικό θέμα αλλά και από το εργασιακό περιβάλον. Πρόσφατα μπήκα στα 31 χρόνια και σχεδόν όλοι μου οι φίλοι (οι στενοί) τους οποίους δικαίως τους θεωρώ οικόγενειά μου είναι παντρεμένοι και κάποιοι έχουν και παιδιά.Αυτό ώρες ώρες με κάνει να νιώθω πως η ζωή με προσπερνά. Την περασμένη χρονιά μιλούσα μέσω ίντερνετ με μια κοπέλα την οποία γνώρισα από κοντά όταν ήρθα Ελλάδα για τις διακοπές μου.Την ερωτεύτηκα με την πρώτη ματια. Πήγα στην πόλη της (διότι δεν είναι από την Αθήνα) για να γνωριστούμε από κοντά και περάσαμε ένα πολύ όμορφο σαββατοκύριακο. Έπειτα κατέβηκε εκέινη Αθήνα για ένα σ/κ και καταλήξαμε να οργανώσουμε μια εβδομάδα φυγής από το κλεινόν άστυ παρέα. Περάσαμε πολύ όμορφα και οι δύο και είμουν πολύ χαρούμενος που είμουν μαζί της. Τελείωσαν οι διακοπές μου και είμαι πάλι στο σκάφος.Μιλάμε μέσω υπολογιστή (όχι κάθε μέρα αλλά συχνά) αλλά δεν της αρέσει διότι θα προτιμούσε να είμουν εκεί.Δεν έχουμε σχέση απλά υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον και καθώς "έχουμε μπει σε pause" (δικά της λόγια) έχουμε μια επικοινωνία. Η ριμάδα η διαφορά ώρας δεν βοηθάει και πολύ διότι εδώ που είμαι είμαστε 7 ώρες πίσω, αλλά μια επαφή υπάρχει. Στο τέλος της φετινής σεζόν σκέφτομαι να δηλώσω παραίτηση και να έρθω Ελλάδα μόνιμα.Να ψάξω για δουλεία στην Ελλάδα.Όπως και να το κάνεις η μοναξιά είναι δύσκολο πράγμα. Δεν έχουν άδικο όσοι λένε "ούτε στον Παράδεισο μόνος". Θα ήθελα να έχω μια ευκαιρία με αυτήν την κοπέλα αλλά το θέμα είναι πώς κάτι μέσα μου με διχάζει.. από την μία καλή δουλειά σταθερή,ταξιδεύοντας τον σε όλον τον κόσμο και από την άλλη η λαχτάρα της σχέσης, της αγάπης,της συντροφικότητας και το γεγονός πως δεν λείπω από όλα (φίλους, οικογένεια κλπ.) Φοβάμαι μην τυχόν φάω τα μούτρα μου με την κοπέλα... αλλά δεν μου έδωσε τέτοια εντύπωση όσο είμασταν μαζί, ίσα ίσα.