ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μπορώ να νιώσω, να αισθανθώ, νομίζω. Λες και έχει απενεργοποιηθεί το μέρος του εγκεφάλου που στέλνει το ερέθισμα για τα συναισθήματα... Το μόνο που καταφέρνω να νιώσω είναι ο ψυχικός πόνος, ο σωματικός δεν με ενοχλεί καν. Από χαρά, ούτε που το συζητάω. Ναι, θα γελάσω όταν είναι αλλά δεν είναι από μέσα, δεν αισθάνομαι ζωντάνια. Εκτός κι αν με πονέσει, όσο οδυνηρό και να είναι..... Πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που επιδιώκω κάποια επαφή μ'εσένα. Στην αρχή πέφτουμε στο κρεβάτι, αγκαλιές, φιλιά, ανάσες, λόγια που ψιθυρίζουμε στο σκοτάδι και μετά...λόγια ανούσια, σχεδόν σιωπή και δεν ξέρω τι με πονάει περισσότερο αλλά το επιδιώκω ξανά και ξανά και ξανά... Μέχρι πότε όμως; Δεν θα κουραστώ να πονάω κάποτε...; Κι εσύ δεν τα βλέπεις αυτά ή κάνεις πως κοιτάς αλλού; Αναρωτιέμαι αν χανόμουν/εξαφανιζόμουν με όποια έννοια και να συνεπάγεται αυτό, θα έλειπα σε κανέναν...; Το σκέφτομαι έντονα τον τελευταίο καιρό. Εξάλλου δεν φαίνεται να είμαι χρήσιμη σε κανέναν, ουτε καν στον εαυτό μου.