ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο Οδυσσέας έμεινε πίσω και η Πηνελόπη μπήκε μόνη σε ένα αεροπλάνο. Και απλά έφυγε. Και ξέρεις εγω τα πήγαινα καλά με τον χρόνο. Πάντα οργανωτική, ποτέ δεν φοβόμουν προθεσμίες, ημερομηνίες, πάντα όλα στην ώρα τους. «Αντε να περάσει ο καιρός», έλεγα. Και αυτή την ευχή την πλήρωσα ακριβά με σένα. Ξεπουλούσα οτι είχα και δεν είχα για μια μέρα, μια νύχτα, μια ώρα μαζί σου. Πως ξεγελάς το χρόνο;... Πόσοι θα πουλούσαν και την ψύχη τους για λίγο χρόνο;..Και όσες φορές χώρεσα ολη μου τη ζωή σε δύο βαλίτσες, όσες φορές φίλησα αγαπημένα πρόσωπα στο αεροδρομιο και τους άφησα πίσω με κλαμμένα μάτια, ξέρεις εγώ δεν γύρισα ποτέ πίσω να κοιτάξω. Και δεν φοβήθηκα ποτέ. Αεροπλάνα, αεροδρόμια, χειμώνα, καλοκαίρι, εγώ δεν χαμπάριαζα. Είχα μάθει στο φευγιό. Πακέταρα, ξεπακέταρα με την άνεση που στρίβεις το τσιγάρο σου. Και μετά ήρθες εσύ. Και μετά έπρεπε να φύγω εγώ.Ήρθες εσύ και άλλαξες τη ρότα μου. Η πυξίδα μέσα μου έδειχνε μόνο εσένα. Και όλα τα όνειρα και τα σχέδια για άλλα ταξίδια και προορισμούς φάνταζαν ανιαρά, τρομακτικά, ανούσια . Και σε ένα άδειο σπίτι, με ένα στρώμα καταμεσής και για μαξιλάρι την αγκαλιά σου γυρισα όλο τον κόσμο εκατομμύρια φορές. Κάθε φιλί και άλλος προορισμός και στο τέλος της νύχτας ένα διαβατήριο γεμάτο.Και μην νομίζεις δεν έχω ακούσει το «μείνε». Το έχω ακούσει επιτακτικά, υπογείως, ευθεώς, ψιθυριστά, παραπονεμένα. Αλλά το δικο σου μου σταμάτησε τους παλμούς, με έκαψε. Γιατί ηταν στο μόνο «μεινε» που ήθελα να υπακούσω. Να πω γάμησε τα πτυχία, τα ταξίδια και τα διδακτορικά. Η μόνη μου ιδιότητα να είναι να είμαι δικιά σου. Να με ρωτάνε «εσυ κοπελιά τι κανεις στη ζώη σου;” Και εγώ να απαντάω περήφανα «Εγω αγαπάω τον Οδυσσέα». Και η υδρόγειος να μην χωράει όλα αυτά που νιώθω για σένα. Και με ρωτούσαν «τι σου λείπει από την Ελλάδα;” και έδινα κοινότυπες, βαριεστημένες, γρήγορες απαντήσεις. «Το φαί της μάνας μου. Ο ήλιος. Να αράξω ως το πρώι στον Λευκό πύργο.» Τωρα με ρωτάνε και το μυαλό μου φεύγει. Κάνει εικόνες. Τι μου λείπει; Τα στραβωμένα σου μούτρα το πρωί που με κάνουν να γελάω. Οι γκριμάτσες σου όταν τα στριφτά μου είναι απαίσια. Το αλκόολ στα φιλιά σου όταν κάναμε μεθυσμενένοι έρωτα. Να σε τυλίγω σαν χταπόδι στον ύπνο σου μπας και πας να το σκάσεις και δεν σε βρω το πρωί. Να με σφίγγεις, να με δαγκώνεις απο αγάπη και εγώ να γκρινιάζω που με γεμίζεις μελανιές. Και να ξέρες πόσο μου λείπουν αυτές οι μελανιές.... Kαι όλοι με ζηλεύουν, λενε έχω όσα ήθελα. Οσα ονειρεύτηκα. Για όσα μόχθησα. Νομίζουν τα έχω όλα. «Τι σημασία να 'χουν όλα όσα θέλω αφού δε θέλω μακριά σου να τα ζήσω». Δεν έχω τίποτα χωρίς εσένα.