ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω απίστευτα άσχημα με τον εαυτό μου.Ξέρω ότι εδώ μέσα είναι συχνό φαινόμενο και ότι οι περισσότεροι δεν θα διαβασουν καν τι εχω να πω, αλλά πραγματικά δεν αντέχω άλλο. Νιώθω έτσι επειδή ντρέπομαι. Δεν ξέρω τι φοβάμαι αλλά δεν μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου να χαλαρώσει. Είμαι σε παρέες και πολλές φορές δε μιλάω και απλά παρατηρώ σαν ηλίθια. Και όσο το σκέφτομαι, τόσο χειρότερα γίνομαι. Υπάρχουν και φορές που νιώθω καλά και επικοινωνιακή αλλά αυτές είναι πιο σπάνιες και πρέπει να νιώθω άνετα με τους άλλους για να εκφραστώ. Επίσης κοκκινίζω συνεχεια. Ειδικά όταν η κουβέντα πάει σε σεξουαλικά θέματα, ή όταν κάποιος με γουστάρει και το δείχνει, ή όταν ακόμα μιλάω για τα γκομενικά μου (τα ανύπαρκτα γενικότερα) νιώθω πολύ αμήχανα. Φυσικά, σχέση δεν έχω κάνει ποτέ. Ούτε σεξ ούτε τίποτα. Και είμαι σχεδόν 23. Νέες φιλίες προσπαθώ να κάνω, αλλά όταν δεν μιλάς ή νιώθεις αμήχανα όσο να ναι σε αποφεύγουν οι άλλοι. Νιώθω ότι έχω χάσει τη μισή μου ζωή πλέον και απλά υπάρχω και παρακολουθώ τις εξελίξεις στους άλλους. Σπουδάζω κάτι που πλέον άρχισε να μου αρέσει πολύ και έχω χόμπι, αλλά την εσωτερική μοναξιά που νιώθω δεν την απαλύνει τίποτα. Οι φίλοι μου είναι μακριά και δεν βλεπόμαστε καθημερινά, αλλά μαζί τους μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Νομίζω ότι υπεραναλύω τα πάντα στο μυαλό μου και αυτό με κάνει χειρότερα γιατί κάνω συνέχεια συγκρίσεις και μειώνω τον εαυτό μου. Νιώθω ότι έχω γίνει σαν κακομοίρα, αυτά που κορόιδευα πιο μικρή και που δεν ήθελα ποτέ να γίνω. Ζηλεύω τα παιδιά της ηλικίας μου που έχουν σχέσεις, κάνουν σεξ, φλερτάρουν, δεν κοκκινίζουν σαν 5χρονα, διασκεδάζουν, γνωρίζουν νέα άτομα και δένονται, δεν φοβούνται. Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ ενώ θα έπρεπε να μου βγαίνει εντελώς φυσιολογικά. Νρέπομαι τόσο πολύ για μένα που ακόμα και σε ψυχολόγο που σκέφτομαι να πάω δεν το τολμάω, γιατί φοβάμαι να μιλήσω για όλα αυτά. Φοβάμαι να ζήσω και αυτό το συναίσθημα με κατατρώει αργά αργά και φοβάμαι ακόμα περισσότερο με το πως έχω γίνει.